~

    Εσύ μου λείπεις, κανείς άλλος, μόνο εσύ. Τώρα δεν ξέρω πως σε θυμήθηκα. Ίσως που ακού το τραγούδι ''Εκεί στο Νότο'' του Μαχαιρίτσα. Ποιά πόλη, ποιά χώρα, ποιά θάλασσα σε ταξιδεύει τώρα άραγε?! Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω. Γενικά δεν ξέρω τίποτα, δεν ξέρω τι μου γίνεται. Όλα νομίζω μου πάνε σκατά. Και μερικοί πιστεύουν ότι έχοντας 50 ευρώ παραπάνω η ζωή σου είναι τέλεια και ξεχοριστή. Ξέρεις κάτι ρε φίλε, η ζωή μου δεν έχει καμία απολήτως διαφορά από τη δική σου. Ας μην πω ότι η δική σου είναι πιο ενδιαφέρουσα. Η ώρα είναι 12:12 και εγώ κάθομαι και γράφω εδώ παρά να πάω μέσα και να δω τηλεώραση με την μάνα μου. Τώρα θα λες, τι λέει αυτή η ηλίθια. Ίσως να έχεις και δίκιο αλλά αυτή την στιγμή εγώ δεν το βλέπω έτσι. Εγώ βλέπω αυτή την ώρα το blog μου είναι το μόνο στο οποίο μπορώ να μιλήσω, να μιλήσω για τα πάντα, αλλά πάντα ανώνυμα. Πάντα με τον φόβο μήπως το δει αυτός για τον οποίο γράφω. Τώρα όμως δεν φοβάμαι κανένα και τίποτα γιατί κάθομαι και λέω μαλακίες. Ή καλύτερα, αυτός για τον οποίο θέλω να μιλήσω τώρα, ξέρω ότι δεν πρόκειται να τα δει αυτά ποτέ ή να με ακούσει ή έστω να τον δω να μου χαμογελάει. Αυτό με πληγώνει όσο δεν μπορείς να φανταστείς. Τον μισώ που με παράτησε έτσι, λες και δεν έγινε τίποτα. Μακάρι να μπορούσα να του το ανταπωδώσω και εγώ αλλά ξέρεις δεν μπορώ! Ώρες ώρες θέλω να κοιμηθώ. Να κλείσω τα μάτια μου και να μην τα ξανανοίξω ποτέ. Η μάλλον όταν τα ανοίξω να είναι όλα όπως ήταν στην αρχή. Να μην έχει γίνει τίποτα από όλα αυτά, να μην έχω πονέσει καθόλου για σένα. Απορώ μαζί σου, πραγματικά. Πως μπόρεσες και σκόρπισες τόσο πόνο και θλήψη σε άτομα που υποτίθετε τα αγαπούσες?! Πραγματικά λυπάμε, μέσα από την καρδιά μου. Καληνύχτα!