~

Συγχώρα με
Συγχώρα με που άργησα
Μα για την αργοπορία μου δεν φταίνε οι πικρές αναμνήσεις
Δεν φταίει η απογοήτευση, ο πόνος, η πίκρα και η μοναξιά
Που μ' άφησες να κυλιστώ
Δεν φταίνε τούτα τα ζωντανά και ζεστά ακόμα σημάδια
Ούτε η ανάγκη, όπως νομίζεις, να εκδικηθώ.

Φταίει ο φόβος μήπως αρνηθείς τη βοήθειά μου
Μήπως διώξεις τούτο το δάκρυ που κυλά για τον πόνο σου
Το ίδιο ανελέητα και ψυχρά όπως τότε

Ναι θα σταθώ πλάι σου
Θα σου δώσω ό,τι μου απόμεινε απ' τη χαρά, το χαμόγελο και το κουράγιο
Και όταν τα πόδια σου θα δυναμώσουν
θα φύγω ήσυχα και ήρεμα
Με την ησυχία της σιωπής και την ηρεμία του θανάτου
Ως την επόμενη φορά
Συχγώρα με που άργησα.





............................................................................................


Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πεθάνα, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε,
κάποτε μες στην σκέψη τες ακούει το μυαλό.

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας-
σα μουσική, την νύχτα, μακρινή, που σβήνει.







Κ.Π. Καβάφης.