Με κοίταξε τρυφερά χωρίς να μιλήσει. Την παρατηρούσα και συνειδητοποίησα ότι έδειχνε πιο γερασμένη από ό,τι την πρώτη μέρα που ξύπνησα και την είδα μπροστά μου. "Μας αξίζει κάτι καλύτερο" είπε σιγά.
"Θα ζήσουμε κάτι καλύτερο".
"Αλήθεια;"
"Ναι, αλήθεια". Την κοίταξα απόλυτα σοβαρός. "Αυτό που συμβαίνει τώρα δε με νοιάζει. Μπορώ να περιμένω, αν χρειαστεί, γιατί ξέρω ότι θα σε ξαναβρώ, και τότε θα είμαι πάλι δυνατός και υγιής. Θα σε φροντίζω και θα κάνουμε έρωτα και θα σε κάνω ευτυχισμένη".
"Με κάνεις ευτυχισμένη". Με αγκάλιασε κι αμέσως με έπιασαν τα κλάματα. Δεν ήθελα να το καταλάβει, ούτε πόσο έτρεμα απ' τον πυρετό.
"Όμως θέλω να σε ρωτήσω κάτι" είπε.
"Τι;"
"Όταν με ξαναβρείς, πώς θα καταλάβω ότι είσαι εσύ;"
"Θα στο πω εγώ".
"Κι αν δεν σε πιστέψω΄Είμαι ξεροκέφαλη..."
Την αγκάλιασα με όση δύναμη μου απέμεινε. "Το ξέρω. Αλλά ελπίζω..."
Δε σήκωσε το κεφάλι αλλά ένιωσα πώς σφίχτηκε το σώμα της στην αγκαλιά μου και ρούφηξα τη θλίψη της.
"Σ` αγαπάω" της είπα "σ` αγαπάω όσο τίποτα στον κόσμο. Πάντα σ` αγαπούσα".
Άκουσα τα αναφιλητά της. Χάιδεψα το πρόσωπό της κι άγγιξα τα δάκρυά της.
"Σ` αγαπάω" ψιθύρισε.
Αυτό περίμενα να ακούσω αιώνες τώρα, μόνο που αντί για χαρά έφερε αβάσταχτο πόνο. Μακάρι να μη με αγαπούσε. Είχε ήδη τόσους νεκρούς. Μακάρι να είχα πεθάνει στη μάχη για να μη ζήσει και το δικό μου θάνατο.
Κάθισε αμίλητη στο κρεβάτι μου κοιτώντας με θλιμμένα. "Θέλω να έρθω μαζί σου" είπε τελικά.
Έπιασα το χέρι της. "Τι εννοείς, λατρεμένη μου;"
"Θέλω να πάω εκεί που πας εσύ... Δε φοβάμαι το θάνατο. Θέλω να μείνουμε μαζί και να ξανάρθουμε μαζί. Μου είπες ότι οι ψυχές δένουν. Θέλω να μείνω μαζί σου". Ξάπλσε πάνω μου.
Την αγκάλιασα και φίλησα την πλάτη της πάνω απ' το πουλόβερ. "Αχ Σοφία... Δεν μπορείς να αφαιρέσες τη ζωή σου..."
"Γιατί όχι;"
"Γιατί είσαι νέα, όμορφη, γερή και δε γίνεται. Εξάλλου, μόνο αν θες να ζήσεις έρχεσαι ξανά στη ζωή. Η αυτοκτονία είναι άρνηση της ζωής, είναι το τέλος. Αν στ' αλήθεια διαλέγεις το θάνατο, ίσως και να μην ξανάρθεις ποτέ".
"Μα δεν αρνιέμαι τη ζωή. Δε διαλέγω το θάνατο... Θέλω να ζήσω. Μόνο που θέλω να ζήσω μαζί σου".
Έπιασα τα χέρια της και την κοίταξα βαθιά στα μάτια. "Δε διανοείσαι πόσο θέλω κι εγώ να ζήσω μαζί σου. Όμως σ' αυτήν τη ζωή, σου ζητώ να ζήσεις όσο πιο πολύ και πιο όμορφα μπορείς... Να γίνεις νοσοκόμα, ίσως γιατρίνα. Να ερωτευτείς".
"Ερεωτεύτηκα" απάντησε με τα μάτια γεμάτα δάκρυα.
"Θα ερωτευτείς ξανά. Και ίσως κάνει παιδιά και γεράσεις και πεθάνεις όταν έρθει η ώρα σου... Κι ίσως καμιά φορά να θυμάσαι κι εμένα... Κι όταν ξανάρθεις σε άλλη ζωή, εγώ θα σε βρώ".
"Ναι, αλλά πώς; Πες μου, πώς θα με βρεις;"
"Θα το κάνω. Ξέρω τι σου λέω. Το κάνω πάντα".
"'Ομως ούτε που θα σε ξέρω, έτσι δεν είναι; Θα σου φερθώ σαν να 'σαι ξένος. Η δική μου μνήμη είναι απλή... Κανονική... Σαν του Νέστορα του σκύλου σου είναι η μνήμη μου..." Την έπιασαν τα κλάματα στην αγκαλιά μου.
"Δε χρειάζεται να με αναγνωρίσεις. Θα σε αναγνωρίσω εγώ".
Ένιωθα τα αναφιλητά της στο στέρνο μου. "Ναι, αλλά εγώ δε θα αναγνωρίζω εμένα".
"Θα ζήσουμε κάτι καλύτερο".
"Αλήθεια;"
"Ναι, αλήθεια". Την κοίταξα απόλυτα σοβαρός. "Αυτό που συμβαίνει τώρα δε με νοιάζει. Μπορώ να περιμένω, αν χρειαστεί, γιατί ξέρω ότι θα σε ξαναβρώ, και τότε θα είμαι πάλι δυνατός και υγιής. Θα σε φροντίζω και θα κάνουμε έρωτα και θα σε κάνω ευτυχισμένη".
"Με κάνεις ευτυχισμένη". Με αγκάλιασε κι αμέσως με έπιασαν τα κλάματα. Δεν ήθελα να το καταλάβει, ούτε πόσο έτρεμα απ' τον πυρετό.
"Όμως θέλω να σε ρωτήσω κάτι" είπε.
"Τι;"
"Όταν με ξαναβρείς, πώς θα καταλάβω ότι είσαι εσύ;"
"Θα στο πω εγώ".
"Κι αν δεν σε πιστέψω΄Είμαι ξεροκέφαλη..."
Την αγκάλιασα με όση δύναμη μου απέμεινε. "Το ξέρω. Αλλά ελπίζω..."
Δε σήκωσε το κεφάλι αλλά ένιωσα πώς σφίχτηκε το σώμα της στην αγκαλιά μου και ρούφηξα τη θλίψη της.
"Σ` αγαπάω" της είπα "σ` αγαπάω όσο τίποτα στον κόσμο. Πάντα σ` αγαπούσα".
Άκουσα τα αναφιλητά της. Χάιδεψα το πρόσωπό της κι άγγιξα τα δάκρυά της.
"Σ` αγαπάω" ψιθύρισε.
Αυτό περίμενα να ακούσω αιώνες τώρα, μόνο που αντί για χαρά έφερε αβάσταχτο πόνο. Μακάρι να μη με αγαπούσε. Είχε ήδη τόσους νεκρούς. Μακάρι να είχα πεθάνει στη μάχη για να μη ζήσει και το δικό μου θάνατο.
Κάθισε αμίλητη στο κρεβάτι μου κοιτώντας με θλιμμένα. "Θέλω να έρθω μαζί σου" είπε τελικά.
Έπιασα το χέρι της. "Τι εννοείς, λατρεμένη μου;"
"Θέλω να πάω εκεί που πας εσύ... Δε φοβάμαι το θάνατο. Θέλω να μείνουμε μαζί και να ξανάρθουμε μαζί. Μου είπες ότι οι ψυχές δένουν. Θέλω να μείνω μαζί σου". Ξάπλσε πάνω μου.
Την αγκάλιασα και φίλησα την πλάτη της πάνω απ' το πουλόβερ. "Αχ Σοφία... Δεν μπορείς να αφαιρέσες τη ζωή σου..."
"Γιατί όχι;"
"Γιατί είσαι νέα, όμορφη, γερή και δε γίνεται. Εξάλλου, μόνο αν θες να ζήσεις έρχεσαι ξανά στη ζωή. Η αυτοκτονία είναι άρνηση της ζωής, είναι το τέλος. Αν στ' αλήθεια διαλέγεις το θάνατο, ίσως και να μην ξανάρθεις ποτέ".
"Μα δεν αρνιέμαι τη ζωή. Δε διαλέγω το θάνατο... Θέλω να ζήσω. Μόνο που θέλω να ζήσω μαζί σου".
Έπιασα τα χέρια της και την κοίταξα βαθιά στα μάτια. "Δε διανοείσαι πόσο θέλω κι εγώ να ζήσω μαζί σου. Όμως σ' αυτήν τη ζωή, σου ζητώ να ζήσεις όσο πιο πολύ και πιο όμορφα μπορείς... Να γίνεις νοσοκόμα, ίσως γιατρίνα. Να ερωτευτείς".
"Ερεωτεύτηκα" απάντησε με τα μάτια γεμάτα δάκρυα.
"Θα ερωτευτείς ξανά. Και ίσως κάνει παιδιά και γεράσεις και πεθάνεις όταν έρθει η ώρα σου... Κι ίσως καμιά φορά να θυμάσαι κι εμένα... Κι όταν ξανάρθεις σε άλλη ζωή, εγώ θα σε βρώ".
"Ναι, αλλά πώς; Πες μου, πώς θα με βρεις;"
"Θα το κάνω. Ξέρω τι σου λέω. Το κάνω πάντα".
"'Ομως ούτε που θα σε ξέρω, έτσι δεν είναι; Θα σου φερθώ σαν να 'σαι ξένος. Η δική μου μνήμη είναι απλή... Κανονική... Σαν του Νέστορα του σκύλου σου είναι η μνήμη μου..." Την έπιασαν τα κλάματα στην αγκαλιά μου.
"Δε χρειάζεται να με αναγνωρίσεις. Θα σε αναγνωρίσω εγώ".
Ένιωθα τα αναφιλητά της στο στέρνο μου. "Ναι, αλλά εγώ δε θα αναγνωρίζω εμένα".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου