Τρίτη, Μαρτίου 19, 2013

Γιατί.

Ρουφάω. Ο λαιμός μου καίγεται. Ξεφυσάω. Ο καπνός που βγαίνει είναι αλλιώτικος, διαφορετικός από τους προηγούμενους. Ίσως να φταίει ότι αυτός είναι για σένα, έτσι ως κάτι τελευταίο της φιλίας μας, της αγάπης μας, της ύπαρξής μας. Αυτό το κενό όμως δεν γεμίζει με τίποτα. Όσο και να πω "θα περάσει", όσο και να πω "δεν πειράζει, το έχεις ξαναπεράσεις τόσες φορές", δεν καταλήγει πουθενά. Ο ίδιος πόνος, η ίδια θλίψη, το ίδιο κενό. Το δικό σου κενό είναι το πιο δύσκολο, το πιο επώδυνο, δεν κλείνει με τίποτα. Τόσοι άνθρωποι πέρασαν και δεν το άγγιξε κανείς τους. Κενό. Κενό. Κενό. Τώρα θα ρωτήσεις γιατί. Αυτά τα γαμημένα γιατί έχουν τρυπώσει στον εγκέφαλό μας και δεν λένε να φύγουν. Έχουν κουρνιάσει στα κενά του εγκεφάλου. Έχουν ριζώσει πλέον. Πολλές φορές όμως δεν θέλουνε απαντήσεις, θέλουν απλά ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά και ένα φιλί. Τα στοιχειώδη. Βέβαια για σένα αυτά είναι πολυτέλειες. Ούτε που με κοιτάς πια, ούτε που νοιάζεσαι. Κάτι άλλαξε μέσα σου, το ξέρω, το βλέπω στα μάτια σου. Και εγώ, η κουτή που μένω πάντα πίσω, θα ρωτήσω γιατί. Γιατί γίνανε όλα αυτά; Ξανά και ξανά. Ποτέ δεν βαρεθήκαμε να είμαστε χώρια, έτσι; Ποτέ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου