PleaseDontGo

Και τώρα τι; Όλα είναι καλά; Όχι. Τίποτα δεν είναι καλα. Τίποτα δεν είναι εντάξει, με εμένα, με τον κόσμο γύρω. Γιατί να σημβαίνουν όλα σε εμένα δηλαδή; Όλα σε εμένα, όλα πάνω μου. Όλοι θέλουν να είμαι η καλύτερη, και η πιο σωστή μαθήτρια αλλά ταυτόχρονα και μέσα σε όλα τα υπόλοιπα. Θέλουν εγώ να είμαι η ψύχραιμη, εγώ να μην κλαίω, εγώ να είμαι η δυνατή. Αλλά δεν μπορώ άλλο. Είναι πολύ όλο αυτό για μένα, πάρα πολύ.
Ο θείος μου θα πεθάνει, το ξέρω. Θα πεθάνει και θα χαθώ κι εγώ. Έχει υπεραραχνοειδή αιμμοραγία στον εγκέφαλο. Πάνω από το 50% πεθαίνει στο πρώτο εξάμηνο, και από όσους επιβιώσουν, πάνω από το 50% έχει μόνιμη εγκεφαλική βλάβη. Το ποσοστό του να είναι όπως πριν είναι λιγότερο από 25%. Θα πεθάνει. Το ξέρω και προσπαθώ να το αρνηθώ στον εαυτό μου, και οι άλλοι στον δικό τους αλλά το ξέρω, θα πεθάνει. Δεν αντέχω να περάσω όλο αυτό που είχα περάσει τότε, δεν θα αντέξω.
Αλλά.. θα πεθάνει γιατί είναι οικογένειά μου και με αγαπάει και τον αγαπάω. Θυμάμαι όταν είχα πάει να μείνω μαζί του, είχε έρθει κουρασμένος και μου λέει: "Που θες να πάμε;" και του λέω: "εκεί." και μου είπε: "Οκ, σήκω, ντύσου, πες το και στον ξάδερφό σου και φύγαμε." Με είχε σαν κόρη του, κι αυτός και η θεία μου. Με αγαπούσαν τόσο πολύ. Με την θεία μου μοιάζουμαι και με περνούσαν για πραγματική κόρη τους. Έχω να τον δω δύο χρόνια και τώρα θα πεθάνει. Θα πεθάνει. Και εκεί που φεύγει το ένα έρχεται το άλλο. Θέλω να φύγω. Να χαθώ και να ξεχάσω. Να ξεχαστώ και να ζήσω κάπου αλλού, μακρυά από όλα αυτά, ήρεμη, γαλήνια. Είναι αυτές οι φορές που ο πόνος δεν φεύγει και θέλω να πεθάνω..