It's nothing but dreams John!

"Ήταν νεκρός. Είχε πεθάνει λίγη ώρα πριν. Βρισκόταν μέσα στο φέρετρό του και τέσσερις άνδρες ξεκίνησαν να τον κουβαλούν προς την εκκλησία. Μετά από δέκα μέτρα, κάτι έγινε και σταμάτησαν, δεν θυμάμαι ακριβώς τι. Ο πατέρας μου πήγε κοντά και λέει στην μητέρα μου: "Θες να τον δεις; Να δεις πώς είναι;" Η μητέρα μου δεν απάντησε, κούνησε όμως το κεφάλι της θετικά. Καθώς άνοιξε το φέρετρο ο πατέρας μου, εγώ έχοντας κλείσει τα μάτια μου γιατί φοβόμουν, έβλεπα παράλληλα από το κενό των δακτύλων μου, όπως πάντα άλλωστε. Είδα κάτι να κουνιέται. Πλησίασα. Τα μάτια του ήταν ανοικτά. Κοιτούσε γύρω του. Ήταν ζωντανός. Δεν είχε πεθάνει. "Μα καλά πως νόμιζαν ότι είχε πεθάνει;!" είπα από μέσα μου. Αμέσως πήγα κοντά. Μόλις το συνειδητοποίησα ότι όντως δεν είχε πεθάνει, έκανα δύο βήματα πίσω και άρχισα να κλαίω. Από χαρά, από ενθουσιασμό, από έλλειψη φόβου. Έκλαιγα και τον είδα να σηκώνεται και από όλους όσους ήταν εκεί, αυτός ήρθε και αγκάλιασε εμένα. Μάλλον ήθελε να με ηρεμίσει. Ήταν ζωντανός. "Μα ζωντανό θα τον έθαβαν; Πάλι καλά που υπήρχε και ο πατέρας μου!" σκεφτόμουν. Έχοντας ακούσει τα κλάμματά μου, βγαίνει από το σπίτι η θεία μου τρέχοντας. Βλέποντας τον, άρχισε να κλαίει. Έκλαιγε και του φιλούσε τα χέρια του. Ο θείος μου δεν πέθανε τελικά. Είναι μια χαρά. Ζει και είναι καλά. Είναι δίπλα μας και αναπνέει. Τα τραπέζια μπροστά από το σπίτι αμέσως γέμισαν με φαγητό και κάτσαμε όλοι μαζί να φάμε. Και χωρίς καμμία αμφιβολία όλοι περιστρεφόμασταν γύρω του. Ήταν τέτοια η ανακούφηση, που δεν μπορούσα να ηρεμίσω με τίποτα. Έφερνα στο μυαλό μου τη στιγμή που σηκώθηκε, με πήρε αγκαλιά και με φίλησε στο μάγουλο. Θέε μου, είναι ζωντανός. Τελικά οι προσευχές μου ακούστηκαν. Ζει."



ΜΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΑΠΟ ΟΛΑ, ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΝΕΙΡΟ.
ΚΕΝΟ.
Ο θείος μου στην πραγματικότητα βρίσκεται ακόμη στο νοσοκομείο, σε μία περίεργη κατάσταση, κάτι σαν κώμα. Υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να μείνει φυτό, ή να τον αφήσουν να φύγει.
Ας προσευχηθούμε για το καλύτερο.