Σου φώναζα. Καθ' όλη τη διάρκεια της κηδείας σου σου φώναζα όσο περισσότερο και δυνατά μπορούσα. Ούρλιαζα από μέσα μου να σηκωθείς όρθιος, να κάνεις το όνειρό μου πραγματικότητα, εκείνο που σε είχα δει. Αλλά δεν σηκώθηκες, ούτε άνοιξες τα μάτια σου, ούτε ήρθες να με αγκαλιάσεις. Και εγώ ένοιωσα τόσο ηλίθια και τόσο αδύναμη, φωνάζοντας χωρίς όμως να ακούγομαι στην πραγματικότητα.
Ήθελα να σου γράψω ένα γράμμα. Να το στείλω και να στο διαβάσει η θεία. Ήξερα πως άκουγες τα πάντα, σαν αυτές τις αμερικάνικες ταινίες που βγαίνει ο άρρωστος από το σώμα του και βλέπει τους πάντες και τα πάντα. Ήθελα να σου πω ότι θα γίνεις καλά, ότι είμαστε όλοι δίπλα σου, ότι θα έρθω να σε δω, ότι σε αγαπώ. Αλλά δεν το έστειλα. Ποτέ. Θα σου το αφήσω κάποια στιγμή στο ντουλαπάκι, πάνω από το κεφάλι σου όμως, θα το διαβάσεις κάποτε. Σε ένα χρόνο, ή και δύο, όταν είμαι έτοιμη και έρθω να σε ξαναδώ. Να σε ξυπνήσω, αλλά υποσχέσου μου ότι δεν θα μου φωνάξεις που σε ξύπνησα όπως εκείνο το απόγευμα Χριστουγέννων στο σπίτι σου, εντάξει; Και να μου ξαναγελάσεις με νόημα, όπως τότε που μου έβαζες να πιούμε κρασί εκείνο το Μεγάλο Σάββατο στο σπίτι σου, ενώ η θεία φώναζε γιατί πριν από λίγους μήνες είχα κλείσει μόνο τα 14. Και να με ξαναβγάλεις έξω για φαγητό τη Μεγάλη Παρασκευή και να γελάμε γιατί αν μάθαινε η γιαγιά ότι δεν πήγαμε στην εκκλησία θα μας σκότωνε όλους. Να μου ξαναγοράσεις ποπ-κορν μετά το λούνα παρκ. Να ξαναδούμε την αγαπημένη σου ελληνική ταινία. Θυμάσαι πόσο σου άρεσαν; Θυμάσαι τα βιβλία των Μαθηματικών στο τραπεζάκι; Εμένα να τα ξεφυλλίζω και να σε ρωτάω τι σήμαινε το ένα και τι το άλλο; Θυμάσαι εκείνη την Πρωτοχρονιά στο σπίτι σου; Θυμάσαι πως με αποκάλεσες στην βάφτιση του τελευταίου ανιψιού σου; Όμορφη.
Σε ευχαριστώ για όλα και συγγνώμη.
Αντίο.
Ήθελα να σου γράψω ένα γράμμα. Να το στείλω και να στο διαβάσει η θεία. Ήξερα πως άκουγες τα πάντα, σαν αυτές τις αμερικάνικες ταινίες που βγαίνει ο άρρωστος από το σώμα του και βλέπει τους πάντες και τα πάντα. Ήθελα να σου πω ότι θα γίνεις καλά, ότι είμαστε όλοι δίπλα σου, ότι θα έρθω να σε δω, ότι σε αγαπώ. Αλλά δεν το έστειλα. Ποτέ. Θα σου το αφήσω κάποια στιγμή στο ντουλαπάκι, πάνω από το κεφάλι σου όμως, θα το διαβάσεις κάποτε. Σε ένα χρόνο, ή και δύο, όταν είμαι έτοιμη και έρθω να σε ξαναδώ. Να σε ξυπνήσω, αλλά υποσχέσου μου ότι δεν θα μου φωνάξεις που σε ξύπνησα όπως εκείνο το απόγευμα Χριστουγέννων στο σπίτι σου, εντάξει; Και να μου ξαναγελάσεις με νόημα, όπως τότε που μου έβαζες να πιούμε κρασί εκείνο το Μεγάλο Σάββατο στο σπίτι σου, ενώ η θεία φώναζε γιατί πριν από λίγους μήνες είχα κλείσει μόνο τα 14. Και να με ξαναβγάλεις έξω για φαγητό τη Μεγάλη Παρασκευή και να γελάμε γιατί αν μάθαινε η γιαγιά ότι δεν πήγαμε στην εκκλησία θα μας σκότωνε όλους. Να μου ξαναγοράσεις ποπ-κορν μετά το λούνα παρκ. Να ξαναδούμε την αγαπημένη σου ελληνική ταινία. Θυμάσαι πόσο σου άρεσαν; Θυμάσαι τα βιβλία των Μαθηματικών στο τραπεζάκι; Εμένα να τα ξεφυλλίζω και να σε ρωτάω τι σήμαινε το ένα και τι το άλλο; Θυμάσαι εκείνη την Πρωτοχρονιά στο σπίτι σου; Θυμάσαι πως με αποκάλεσες στην βάφτιση του τελευταίου ανιψιού σου; Όμορφη.
Σε ευχαριστώ για όλα και συγγνώμη.
Αντίο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου