Κυριακή, Φεβρουαρίου 22, 2015

Goodbye~

Μα τι στο διάολο συμβαίνει και πεθαίνουν όλοι; Σιγά σιγά, ένας ένας αποχωρούν.
Σήμερα ήταν το τελευταίο αντίο, τυπικό βέβαια. Και ήταν τυπικό γιατί δεν νομίζω να μπορέσουμε ποτέ να σε αποχαιρετήσουμε κανονικά. Σε θυμάμαι από τότε που μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου. Ήσουν πάντα εκεί με τα ανέκδοτά σου και με τις πλάκες σου. Θυμάμαι αυτά τα ατέλειωτα βράδια που περνούσαμε όλοι μαζί, και πόσο γελούσα. Θεε μου, πόσο με έκανες να γελάω! Αλλά τώρα ξέρω, ξέρω ότι δεν θα ξαναέρθουν ποτέ. Αυτές ήταν οι στιγμές και δεν ξαναγυρνούν πίσω. Και εμείς παραμένουμε ακόμη, να θυμόμαστε και να γελάμε και να κλαίμε. Και η απουσία σου θα είναι πιο αισθητή από κάθε παρουσία στο σπίτι εκείνο.  
Αυτό ήταν. Σε νίκησε και εσένα αυτή η κωλοαρρώστια. Γαμώ. 

“Να είναι το χώμα ελαφρύ, κι η μνήμη σου αιώνια.”

Θα τα ξαναπούμε, στο είπα και το πρωί.
Να μας προσέχεις και να γελάς κι εκεί -όπως έκανες κι εδώ.