Τετάρτη, Οκτωβρίου 26, 2011

"Θα μείνω καθισμένη πλάι σου όσο θα είσαι εδώ, μπροστά σε αυτό το ποτάμι..
Εάν κοιμηθείς, θα πλιαγιάσω μπροστά στην πόρτα σου..
Εάν φύγεις μακρυά, θα ακολουθήσω τα βήματα σου..
Ώσπου να μου πεις: Φύγε! και τότε θα φύγω..
Αλλά δεν θα πάψω να σε αγαπώ ως την τελευταία μου μέρα" 


Μία πραγματική αλήθεια μέσα σε 5 σειρές..
Καλά, εδώ να μου πεις χωράει σε δύο μονάχα λέξεις!





Κάθομαι εδώ 10 λεπτά και δεν ξέρω τι να γράψω... έχω να γράψω καιρό.
Μα καλά..τι έχω πάθει επιτέλους;!
Τώρα τελευταία η ζωή μου έχει αλλάξει...πολύ!
Κάποιοι έφυγαν από δίπλα μου και κάποιοι άλλοι ήρθαν:)  [αδερφέ μου, μου λείπεις ήδη.. πολύ!]


Αλλά όχι ρε!
Όχι δεν θα κάθομαι να κλαίω την μοίρα μου...
Εντάξει δεν είναι όλα τέλεια αλλά εάν περιμένω το τέλειο όλη την ώρα θα πεθάνω χωρίς να έχω κάνει απολύτως τίποτα στη ζωή μου! Ναι, έχω πονέσαι...ποιός δεν το έχει πάθει; Ακόμη πονάω που λείπουν κάποια πρόσωπα από τη καθημερινότητά μου και από τη ζωή μου γενικότερα αλλά τι άλλο πια να κάνω; Τέλος...ως εδώ. Θα κάνω ότι θέλω για να περνάω καλά με τους φίλους μου, που έχουν τα ίδια μυαλά με εμένα..Θα ζήσω την ηλικία μου..δεν θα σε αφήσω να μου τη στερίσεις...Θα ζήσω και όπου βγει.. Και ίσως να ξανασυναντηθούμε κάποτε..στο μέλλον! Αλλά όχι τώρα:)































**Θέλω να ευχαριστήσω τα άτομα που είναι δίπλα μου και με αντέχουν καθημερινά!:')

Αυτά..Καληνύχτες:*

Παρασκευή, Οκτωβρίου 14, 2011

10'

 Δύο εβδομάδες έχω να γράψω.
14 μέρες. Έχουν γίνει αρκετά αλλά τέλος πάντων..
Όλα έχουν αλλάξει, όλα!
Και πάνε προς την λάθος κατεύθυνση, εντελώς..



Μου λείπεις..
Πολύ.



Πόσο αστείο που όλα αλλάζουν τόσο γρήγορα.. τόσο παράξενα.



Τα πράγματα πάνε συνεχώς προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Δεν πρέπει να γίνονται έτσι τα πράγματα, δεν πρέπει να κάθομαι και να ασχολούμαι μαζί σου, ούτε και εσύ μαζί μου.
Δεν θέλω να ασχολίσε άλλο μαζί μου. Είσαι 18μισό, είμαι 14μισό, δεν πρέπει.
Κάθομαι και ασχολούμαι μαζί σου και εσύ μου στερείς το να ζήσω την ηλικία μου. Θέλω να είμαι με τους φίλους μου, που είναι στην ηλικία μου, που είμαστε όλοι τελείως ανώρημοι και κάνουμε ό,τι μαλακίες μας κατεβαίνουν. Να λέμε μαλακίες χωρίς να σκεφτόμαστε τι θα γίνει μετά, χωρίς να σκεφτόμαστε τίποτα. Τίποτα.
Θέλω εσύ να μην ασχολίσει μαζί μου. Είσαι 18μισό, πας πανεπιστήμιο, μένεις μόνος σου. Δεν θέλω να κάνω αυτό που κάνεις κι εσύ, δεν θέλω να σου στερώ την ηλικία σου. Θέλω να είσαι καλά, με τους φίλους σου. Να είσαι μαζί με παιδιά της ηλικίας σου, να λέτε μαλακίες αλλά και αυτές οι μαλακίες θα κρύβουν μέσα τους την ωριμότητά σας. Θέλω να πηγαίνεις και να πηδιέσαι με όποια θες και σου γυαλίζει το μάτι γιατί είσαι 18μισό. Εάν δεν τα κάνεις τώρα, πότε θα τα κάνεις, στα 40 σου; Θέλω να πας και να την πέφτεις σε όλες αλλά με μέτρο, μην σε περάσουν για μαλάκα. Θέλω να πηδιέσαι με μία και να μην θυμάσαι καν πως την λένε. Να μην με σκέφτεσαι καθόλου, να μην με πέρνεις τηλέφωνο, να είναι σαν να έχουμε να μιλήσουμε από το καλοκαίρι.
"Είναι παράξενη η αγάπη και ό,τι κι αν πω θα λείπει κάτι.
Δε θα σου πω συγχώρεσέ με, απλά τράβα ένα Χι και ξέχασέ με.."
Να μην είχε γίνει τίποτα.
Όλα θα ήταν καλύτερα στη ζωή μου εάν δεν είχε γίνει τίποτα, εάν δεν υπήρχες μέσα μου.
Θέλω να αλλάξω. Θέλω να αφήσω πίσω τον πόνο που μου προκάλεσες. Να αφήσω πίσω εσένα..
Τέρμα, βαρέθηκα να είμαι πάντα εγώ ο μαλάκας που πονάει.
Αλλά όποτε λέω "τέρμα" πάντα κάτι με τραβάει. Είναι η αγάπη μου, ίσως και η δική σου. Μου λείπεις πάρα πολύ.



*Να προσέχεις άγγελέ μου.
Σε αγαπάω με όλη μου τη ψυχή.
Θα είμαι πάντα δίπλα σου, να σε νοιάζομαι.
Καληνύχτα..

Σάββατο, Οκτωβρίου 01, 2011

ΟΚΤΩΒΡΗΣ.

 
Οκτώβρης. Ο δέκατος μήνας του έτους.

Βροχή.

Μοναξιά.

Μερικές ηλιόλουστες μέρες να θυμίζουν το καλοκαίρι που έφυγε.

Βροχή ξανά.





Πόσο μ`αρέσει αυτή η περίοδος! Προτιμώ Δεκέμβρη-Γενάρη βέβαια αλλά και αυτή παίζεται:ρ

Μ`αρέσει να βρέχει. Μ`αρέσει να νιώθω αυτή τη μελανχολία του χειμώνα. Με κάνει να νιώθω δυνατή που επιβιώνω. Μ`αρέσει που έρχεται ο χειμώνας. Έρχονται τα Χριστούγεννα! Φωτάκια παντού, δέντρα στολισμένα, κουραμπιέδες, οικογενειακές στιγμές. Πολλοί λένε ότι τα Χριστούγεννα νιώθουν μόνοι. Όχι, εγώ νιώθω πιο καλα από κάθε καλοκαίρι! Βέβαια μου αρέσει το καλοκαίρι γιατί καλοκαίρι ήταν όταν γνώρισα κάποια άτομα που μου άλλαξαν την καθημερινότητα. Τέλος πάντων..

Μ`αρέσει να βρέχει. Μ`αρέσει να περπατάω στη βροχή... και να κλαίω ίσως. Να κλαίω για αναμνήσεις, να κλαίω για πρόσωπα. Να περπατάω και να κλαίω και κανείς να μην καταλαβαίνει εάν κλαίω ή εάν γελάω. Να είμαι μόνη μου σε έναν άδειο δρόμο και η μόνη μου παρέα να είναι η βροχή. Να ξεσπάσω όταν είμαι μόνη μου.
Μετά να πάω σπίτι, να βάλω φόρμες, να κάτσω μπροστά στο τζάκι, να πίνω ζεστή σοκολάτα και ύστερα να τρώω ψημμένα κάστανα παρέα με την ξαδέρφη μου.. να λέμε αστεία και να γελάμε. Έξω η βροχή να συνεχίζεται για ώρες ολόκληρες.
Αυτό μ`αρέσει! Είναι παράξενο αλλά... το λατρεύω αυτό!


Ο καιρός πάλι θα περάσει χωρίς να υπολογήσει τίποτα. Θα αφήσει αναμνήσεις πίσω του όπως και τότε.
Όλα θα είναι πολύχρωμα την άνοιξη και η πραγματική "μοναξιά" μου ξανα επιστρέφει...