Δευτέρα, Δεκεμβρίου 24, 2012

Δεν νομίζεις;

 Εσύ μπορεί να μην θυμάσαι τίποτα αλλά εγώ μπορώ να πω ότι θυμάμαι τα πάντα, σχεδόν. Βέβαια με βοήθεια αλλά θυμάμαι και ξέρεις γιατί; Γιατί σ`αγαπώ.
Τις καλές εποχές που είχες και εσύ το blog σου έγραφες, όχι πολλά αλλά ουσιαστικά. Θυμάμαι μία από τις ελάχιστες αναρτήσεις σου..

5*
Σ' αγαπώ όσο κανέναν άλλο... Είναι σαν να είσαι το άλλο μου μισό :$
Σκέφτεσαι ότι σκέφτομαι και με συμληρώνεις όταν εγώ δεν ξέρω πως να πω κάτι. Με αγαπάς, Σε αγαπώ. Εισαι η κολλητή μου και έχουμε περάσει παρα μα πάρα πολλά μαζι :')

Από την ξερή, η οποία δεν ήταν κακιά ^^ xD, μέχρι αυτό που λέμε για την τριήμερη:ο
Έχουμε μαλώσει πεντακόσιες φορές αλλά ακόμα είμαστε μαζί <3
Θέλω να συνεχίσουμε να είμαστε μαζί για πάντα (όπως το εννοείς εσύ έστω).
Είμαστε αχώριστοι και σου έχω υποσχεθεί κάτι... *ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΑΦΗΣΩ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ* το υπόσχομαι.


Σ`αγαπάω ρε γαμώτο σου, σ`αγαπάω. Και βαθιά μέσα μου με τσούζει που δεν είμαστε όπως τότε.. μαζί. Εντάξει, μιλάμε, είσαι δίπλα μου, αλλά τίποτα δεν είναι όπως τότε. Έχεις να μου πεις ότι μ`αγαπάς κι εσύ από τις 31/3. Πολύς καιρός είναι, δεν νομίζεις;!




*MERRY CHRISTMAS ANYWAY!*

Παρασκευή, Νοεμβρίου 30, 2012

ίσον με μηδέν.

Είσαι εδώ. Μετά από τόσους μήνες μου φαίνεται σαν όνειρο. Μέσα σε μία μέρα άλλαξαν όλα. Τόσοι μήνες στεναχώριας και μιζέριας μετατράπηκαν σε ένα μηδενικό.
Πάντα μπορείς και με αποσυντωνίζεις. Γιατί; Ναι, γιατί; Φταίνει τα μάτια σου; Η καρδιά σου; Η ευχαρίστηση που νιώθω όταν χαμογελάς; Πραγματικά δεν ξέρω.
Ξέρω όμως ότι σ`αγαπώ.
Σ`αγαπώ με όλη μου την καρδιά.
Μόνο αυτό, τίποτα το σημαντικό, απλά ότι σ`αγαπώ.

Πέμπτη, Νοεμβρίου 08, 2012

είσαι εδώ..

 You're the one thing i got right, the only one i let inside
Now i can breathe, cause you're here with me.

 Δεν μπορώ να πιστέψω πως η ζωή μου άλλαξε, πάλι. Είσαι εδώ, μαζί μου. Απίστευτο ε;
Και μόνο που το σκέφτομαι ανατριχιάζω και η γλώσσα μου χορεύει πίσω από τα δόντια μου. Είσαι εδώ. Σε κοιτάω και καταλαβαίνω τις μαλακίες που έκανα. Αυτά τα μπλε σου μάτια τα αγαπώ.
Δεν μπορώ να το πιστέψω. Είσαι εδώ.
Μόνο αυτό μου φτάνει. Μου φτάνει για να ξυπνάω και να κοιμάμαι. Μου φτάνει να είμαι καλά.

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 27, 2012

MyNameIsMemory*

Με κοίταξε τρυφερά χωρίς να μιλήσει. Την παρατηρούσα και συνειδητοποίησα ότι έδειχνε πιο γερασμένη από ό,τι την πρώτη μέρα που ξύπνησα και την είδα μπροστά μου. "Μας αξίζει κάτι καλύτερο" είπε σιγά.
"Θα ζήσουμε κάτι καλύτερο".
"Αλήθεια;"
"Ναι, αλήθεια". Την κοίταξα απόλυτα σοβαρός. "Αυτό που συμβαίνει τώρα δε με νοιάζει. Μπορώ να περιμένω, αν χρειαστεί, γιατί ξέρω ότι θα σε ξαναβρώ, και τότε θα είμαι πάλι δυνατός και υγιής. Θα σε φροντίζω και θα κάνουμε έρωτα και θα σε κάνω ευτυχισμένη".
"Με κάνεις ευτυχισμένη". Με αγκάλιασε κι αμέσως με έπιασαν τα κλάματα. Δεν ήθελα να το καταλάβει, ούτε πόσο έτρεμα απ' τον πυρετό.
"Όμως θέλω να σε ρωτήσω κάτι" είπε.
"Τι;"
"Όταν με ξαναβρείς, πώς θα καταλάβω ότι είσαι εσύ;"
"Θα στο πω εγώ".
"Κι αν δεν σε πιστέψω΄Είμαι ξεροκέφαλη..."
Την αγκάλιασα με όση δύναμη μου απέμεινε. "Το ξέρω. Αλλά ελπίζω..."
Δε σήκωσε το κεφάλι αλλά ένιωσα πώς σφίχτηκε το σώμα της στην αγκαλιά μου και ρούφηξα τη θλίψη της.
"Σ` αγαπάω" της είπα "σ` αγαπάω όσο τίποτα στον κόσμο. Πάντα σ` αγαπούσα".
Άκουσα τα αναφιλητά της. Χάιδεψα το πρόσωπό της κι άγγιξα τα δάκρυά της.
"Σ` αγαπάω" ψιθύρισε.
Αυτό περίμενα να ακούσω αιώνες τώρα, μόνο που αντί για χαρά έφερε αβάσταχτο πόνο. Μακάρι να μη με αγαπούσε. Είχε ήδη τόσους νεκρούς. Μακάρι να είχα πεθάνει στη μάχη για να μη ζήσει και το δικό μου θάνατο.
Κάθισε αμίλητη στο κρεβάτι μου κοιτώντας με θλιμμένα. "Θέλω να έρθω μαζί σου" είπε τελικά.
Έπιασα το χέρι της. "Τι εννοείς, λατρεμένη μου;"
"Θέλω να πάω εκεί που πας εσύ... Δε φοβάμαι το θάνατο. Θέλω να μείνουμε μαζί και να ξανάρθουμε μαζί. Μου είπες ότι οι ψυχές δένουν. Θέλω να μείνω μαζί σου". Ξάπλσε πάνω μου.
Την αγκάλιασα και φίλησα την πλάτη της πάνω απ' το πουλόβερ. "Αχ Σοφία... Δεν μπορείς να αφαιρέσες τη ζωή σου..."
"Γιατί όχι;"
"Γιατί είσαι νέα, όμορφη, γερή και δε γίνεται. Εξάλλου, μόνο αν θες να ζήσεις έρχεσαι ξανά στη ζωή. Η αυτοκτονία είναι άρνηση της ζωής, είναι το τέλος. Αν στ' αλήθεια διαλέγεις το θάνατο, ίσως και να μην ξανάρθεις ποτέ".
"Μα δεν αρνιέμαι τη ζωή. Δε διαλέγω το θάνατο... Θέλω να ζήσω. Μόνο που θέλω να ζήσω μαζί σου".
Έπιασα τα χέρια της και την κοίταξα βαθιά στα μάτια. "Δε διανοείσαι πόσο θέλω κι εγώ να ζήσω μαζί σου. Όμως σ' αυτήν τη ζωή, σου ζητώ να ζήσεις όσο πιο πολύ και πιο όμορφα μπορείς... Να γίνεις νοσοκόμα, ίσως γιατρίνα. Να ερωτευτείς".
"Ερεωτεύτηκα" απάντησε με τα μάτια γεμάτα δάκρυα.
"Θα ερωτευτείς ξανά. Και ίσως κάνει παιδιά και γεράσεις και πεθάνεις όταν έρθει η ώρα σου... Κι ίσως καμιά φορά να θυμάσαι κι εμένα... Κι όταν ξανάρθεις σε άλλη ζωή, εγώ θα σε βρώ".
"Ναι, αλλά πώς; Πες μου, πώς θα με βρεις;"
"Θα το κάνω. Ξέρω τι σου λέω. Το κάνω πάντα".
"'Ομως ούτε που θα σε ξέρω, έτσι δεν είναι; Θα σου φερθώ σαν να 'σαι ξένος. Η δική μου μνήμη είναι απλή... Κανονική... Σαν του Νέστορα του σκύλου σου είναι η μνήμη μου..." Την έπιασαν τα κλάματα στην αγκαλιά μου.
"Δε χρειάζεται να με αναγνωρίσεις. Θα σε αναγνωρίσω εγώ".
Ένιωθα τα αναφιλητά της στο στέρνο μου. "Ναι, αλλά εγώ δε θα αναγνωρίζω εμένα".

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 16, 2012

ss*

Και να σου μιλήσω τι; Θα αλλάξει κάτι;
Και να σε ρωτήσω αν είσαι καλά, θα μου πεις την αλήθεια;
Δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα.
Θα είσαι για πάντα αυτός που έφυγε και με άφησε μόνη μου, ξανά.
Θα είσαι και εσύ ένας από τους πολλούς που έσπασαν όσες υποσχέσεις έδωσαν.
Έχεις φύγει μακρυά μου ss*, που πιο μακρυά δεν υπάρχει.
Δεν θα σε ξαναζήσω ποτέ.
Δεν θα ξαναυπάρξουμε ποτέ.
Κρίμα βέβαια, πολύ κρίμα γιατί, γιατί σε αγαπάω.
Σε αγαπάω τόσο που, παρόλο που ξέρω ότι μου κάνεις κακό, εγώ θα συνεχίσω να ζω για σένα.
Να ζω για την στιγμή που θα πραγματοποιηθεί η ευχή μου,
να με αγαπήσεις ξανά,
όπως και τότε...

Δευτέρα, Αυγούστου 27, 2012

πάλι εσύ..

  Μετά από καιρό αποφάσισα να ξαναγράψω, μετά από τις καλοκαιρινές μου διακοπές που μπορώ να πω ότι ήταν κάτι το συναρπαστικό. Όμως κάτι έλειπε. Τα βράδια όταν πηγαίναμε για ύπνο μόνο εσύ τριγύριζες στο μυαλό μου, κανείς άλλος, μόνο εσύ. Έκλεινα τα μάτια μου και αμέσως έβλεπα τα μάτια σου, το πρόσωπό σου χαρούμενο. Και ξέρεις τι, κοιμόμουν όμορφα, πολύ όμορφα γιατί βλέποντάς σε καταλάβαινα πόσο πραγματικά υπέροχος ήσουν, είσαι και θα είσαι πάντα μέσα μου. Βλέπω όλες τις ωραίες μας αλλά και άσχημες στιγμές να περνάνε από μπροστά μου και νιώθω ευγνώμων που αφιέρωσες σε εμένα τόσο χρόνο, που ήταν υπεραρκετός για να με μάθεις, να με βοηθήσεις και προπάντων να με αγαπήσεις.
Κάποιες ώρες είμαι τόσο αδύναμη στη σκέψη σου που περνάει πολλές φορές από το μυαλό μου να πάρω ένα τηλέφωνο και να μιλήσω με κάποιον. Απλά όχι με κάποιον αλλά μόνο με εσένα. Όμως κάθε φορά που βλέπω το όνομά σου να περιμένει να πατήσω το πλήκτρο της κλήσης νιώθω ότι δεν θα αντέξω να ακούσω τη φωνή σου, ότι θα λυγίσω και θα αρχίσω να κλαίω σαν μωρό. Γιατί ξέρεις, και μόνο το άκουσμα της φωνής σου μπορεί να με κάνει λιώμα, ξέροντας ότι είσαι μακρυά μου.
Βλέπω όσα μηνύματα έχουν απομείνει και θυμάμαι το χαμόγελό σου, θυμάμαι όπως μου μίλαγες συνθηματικά από μακρυά. Έχουμε να μιλήσουμε 121 μέρες, 4 ολόκληρους μήνες. Ποιοί, εμείς! Ειρωνικό δεν είναι; Είναι...

 Κάποια από τα λόγια σου, ημέρα Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010.

" μαρεσει που θα σ'εχω διπλα μου οποτε σε χρειαζομαι! 
μαρεσει που σαγαπω και μαγαπασ 
ΠΟΤΕ! ποτε δν θα σ'αφησω μονη σ ρε χαζο 

ποτε δν θα σ'αφησω ησυχη!
ποτε δν θα υπαρξει μια μερα π να μν μιλησουμε!
ποτε δν θα σταματησω να σ'αγαπω!
ποτε δν θα σταματησω να σ'αγκαλιαζω κ να σ φιλαω!
ΣΑΓΑΠΩ! "
                                                                                                         

Κάθε μέρα που περνάει χωρίς εσένα γίνεται όλο και πιο δύσκολο, αγνοώντας για το πώς στα έφερε η ζωή αυτό το τελευταίο διάστημα που είμαι μακρυά σου. Ξέρω ότι μπορεί να μην το διαβάσεις ποτέ αυτό, ή ίσως καιρό αργότερα όταν όλα θα είναι όπως πριν, αλλά θέλω να σου πω ότι μου λείπεις αφάνταστα και ότι σ`αγαπάω όσο ποτέ και τίποτα. Αν γυρίσεις θα είμαι όπως ήθελες τότε, θυμάσαι, ομιλητική και χαρούμενη όπως παλιά. Θα υπάρχεις πάλι στο "Εσύ εγώ και εγώ εσύ" που μου είχες πει εκείνο το βράδυ, θυμάσαι;
Μέχρι όμως να γυρίσεις εγώ θα συνεχίσω να σε δέχομαι στον ύπνο μου..


http://www.youtube.com/watch?v=AvLMW3Jd0sg
Θα σ'αγαπάω
Μες την σιωπή μου , στην σιωπή μου σαν φωνή
Θα σε φιλάω
Κι απ'το βυθό θα πιάνω πάλι ουρανό
Ό,τι κι αν γίνει
Αυτή η αγάπη ως το άπειρο θα μείνει
Μόνο σε σένα θα ανήκω πάντα εγώ.. ΕΓΩ

Τρίτη, Ιουνίου 19, 2012

Ich vermiss dich.

  Σήμερα μου λείπεις πιο πολύ από άλλες φορές, δεν ξέρω γιατί.
Μου λείπουν τα χέρια σου, έτσι που με αγκάλιαζες εκείνο το βράδυ και με έφερες τόσο κοντά σου, που μπορούσα να αναπνεύσω την δική σου ανάσα. Θυμάσαι;
Μου λείπουν τα μάτια σου που έλαμπαν λες και έβλεπες κάτι υπερφυσικό.
Μου λείπει η καρδιά σου που την ένιωθα να χτυπά πίσω από το σκούρο σου πουλόβερ, πάνω στο στήθος μου.
Μου λείπουν τα χείλια σου, τόσο απαλά πάνω στα δικά μου..

 Αυτή η απόσταση με τρελένει και ξέρω ότι είσαι αλλού. Σκεφτόμαστε τελείως διαφορετικά, το ξέρω. Όμως αν ήσουν εδώ όλα θα ήταν καλύτερα. Θα μπορούσα να σε έβλεπα, να σε ένιωθα δίπλα μου. Μου λείπεις, μου λείπεις πολύ.
Να προσέχεις*



Ich denke an nichts anderes als an dich.
Ich vermiss dich so sehr.
Lass mir hier nicht allein.
Ich kann ohne dich nicht sein.
Ich liebe dich so sehr..

Πέμπτη, Μαΐου 24, 2012

Εσύ, εσύ, εσύ.

Υπάρχουν αναμνήσεις που τυλίγονται στα δάκρυα
Μαζί με το φόβο της επιστροφής μου στην αγάπη
Η φωνή μου έχει χάσει ακόμη και την αίσθηση του να μιλάει
Και μόνο με το που σε ακούω
Και μόνο που σε κοιτάω
Ο έρωτας ξαναρχίζει
Είσαι φως που μπορεί να αγγίξει αυτήν την καρδιά
Δεν υπάρχει κανείς άλλος, παρά μόνο εσύ
Και ανάβεις τα αστέρια μέσα μου
Θα πάω όπου πας εσύ
Γιατί δεν υπάρχει κανείς άλλος να με κοιτάει όπως εσύ
Μόνο εσύ
Είσαι εσύ

Ξέρω ότι ένα φιλί λέει περισσότερα από την αλήθεια
Υπάρχουν στιγμές που αποθηκεύονται και δεν φεύγουν
Και υπάρχουν και ιστορίες όπως αυτή που γίνονται μαγικές
Μόνο που σε ακούω
Μόνο που σε κοιτάω
Ο έρωτας ξαναρχίζει
Είσαι φως που μπορεί να αγγίξει αυτήν την καρδιά
Δεν υπάρχει κανείς άλλος, παρά μόνο εσύ
Μόνο εσύ, εσύ, εσύ.

Πέμπτη, Μαΐου 17, 2012

   Στο τέλος όλα θα είναι καλά, όπως πριν. Με τον καιρό ο πόνος θα φύγει. Θα είμαι καλά.
Όλα καλυτερεύουν με το πέρασμα του καιρό, όλα.
Δεν έχω να φοβάμαι τίποτα,
ούτε καν την απώλειά σου.
Μήπως τελικά δεν άξιζε όλο αυτό;

Πάντα θα συνεχίζεις να είσαι τα πάντα για μένα, αλλά δεν θα το σκέφτομαι και πολύ.
Καλύτερα θα είναι.
Έι! Θα έρθουν καλύτερες μέρες, είτε με εσένα είτε χωρίς εσένα.
Θα ήθελα να είμαι μαζί σου αλλά δεν μπορώ, βλέπεις.
Έχεις φύγει μακριά.

Ο καπνός γεμίζει το στόμα μου.
Κοιτάω ψηλά και ξεφυσάω.
Βλέπω τον καπνό να φεύγει και σκέφτομαι εμάς.
Σκέφτομαι ότι δεν θα ξαναυπάρξουμε ποτέ.

Είναι χάλια χωρίς εσένα και
δεν θα ξανάρθει κανείς όπως εσύ,
όμως
δεν αντέχω άλλο.
Κουράστηκα.
Όχι να αγαπάω αλλά να περιμένω.
Τέλος όλα.

Κυριακή, Απριλίου 29, 2012

Απλά θυμήσου..

 Πραγματικά θα ήθελα να μου κάνεις κάτι για να σε βρίζω με το δίκιο μου. Γιατί; Γιατί μου το κάνεις αυτό;
Υπάρχει μία διαφορά μεταξύ μας, ξέρεις. Εγώ δεν σου χτυπούσα το ότι "Είμαι καλύτερα χωρίς εσένα". Ούτε μηνύματα σου έστελνα, ούτε σου έλεγα ότι ήθελα να σε αγκαλιάσω όπως παλιά. Εγώ το βούλωνα και περίμενα να μου περάσει. Ούτε περνούσα από δίπλα σου και ούτε καν σε κοίταζα, νομίζοντας πως ήσουν κάποιος ξένος.
Τουλάχιστον είσαι καλά, φαίνεται.
Γύρνα και δεν θα σου πω τίποτα, ούτε θα σου φωνάξω, ούτε τίποτα.
Απλά θέλω να σε αγκαλιάσω όπως τότε, στο κρεβάτι σου, θυμάσαι;
Θέλω να σε νιώσω δίπλα μου, μέσα μου..
Εγώ θα σε περιμένω πάντα όσο και αν αυτό με πνίγει.
Εγώ θα σε αγαπάω πάντα όσο και αν αυτό με σκοτώνει.













Σε όλη μου τη ζωή..

Τρίτη, Απριλίου 17, 2012

Στη Σαλονίκη ξημερώματα...

   15:03: Έπινα νερό στην κουζίνα. Ήταν και οι γονείς μου εκεί. Ο αδερφός μου είχε ανέβει στο δωμάτιό του πριν 5 περίπου λεπτά. Ξαφνικά φωνάζει: "Μπαμπά, ξέρεις ποιός πέθανε;" Νόμιζα θα πει κανένα παράξενο όνομα, κάποιου ξένου ποδοσφαιριστή. Γυρίζει η μάνα μου και λέει: " Ο Μητροπάνος πέθανε σήμερα". Μου έφυγε το ποτήρι από τα χέρια. Την κοίταξα καλά καλά και απομακρύνθηκα. Άρχισα να κλαψουρίζω σαν μωρό. Πήγα κατευθείαν στο δωμάτιό μου και άνοιξα τον υπολογιστή. Έψαξα, έψαξα παντού και το μόνο που βρήκα είναι μία σελίδα που λέει: "Στη δική του... Θεσσαλονίκη είναι πλέον ο Δημήτρης Μητροπάνος καθώς πέθανε σε ηλικία 64 ετών. Ο μεγάλος λαϊκός τραγουδιστής υπέστη έμφραγμα το πρωί και διακομίστηκε στο νοσοκομείο Υγεία, όμως, τελικά «έφυγε» από πνευμονικό οίδημα στις 11 το πρωί." 
   Τον αγαπούσα τόσο πολύ. Στην 3ήμερα μας πήγαν στον Μητροπάνο. Του άφησα και σημείωμα! Του είπα ότι τον ευχαριστώ που με έκανε να περάσω την πιο όμορφη νύχτα της ζωής μου και ότι τον αγαπάω πολύ. Τον απόλαυσα για δύο-τρεις ώρες.
Κάθε βράδυ με αποκοιμίζει η φωνή του και ξέρω ότι είναι καλά. Όμως από σήμερα το βράδυ θα είναι διαφορετικά. Σίγουρα εκεί που είναι τώρα είναι πολύ καλύτερα. Ίσως να βρεθεί και με τους δικούς μου ανθρώπους. Ίσως να κάνουν και παρέα. Σίγουρα από εκεί ψηλά θα με βλέπει και θα καταλάβει πόσο τον λατρεύω.
Γιατί γαμώτο να πεθάνεις και εσύ; ΓΙΑΤΊ.
Γιατί να μην ανέβαινα Αθήνα με τον θείο μου και να ερχόμουν την Πέμπτη να σε αποχαιρετούσα. ΓΙΑΤΙ

**Κάποια μέρα θα βρεθούμε ξανά μεγάλη μου αδυναμία.

Κυριακή, Απριλίου 15, 2012

Κανείς.

  Φτάνει που εσύ είσαι καλά. Το μόνο που μετράει, πραγματικά. Τώρα που δεν έχουμε και σχολείο, δεν σε βλέπω, έχω ξεκόψει από όλα αλλά σκέφτομαι ότι εσύ είσαι καλά και χαρούμενος και αυτό μου είναι αρκετό. Ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι είσαι χαρούμενος χωρίς εμένα. Ξέρω, είναι εγωιστικό αυτό αλλά είναι η αλήθεια. Πάντα πίστευα ότι με χρειάζεσαι, έτσι με είχες αφήσει να πιστεύω από τα λεγόμενά σου. Και εγώ σε χρειαζόμουν, πάρα πολύ. Και ακόμη σε χρειάζομαι απλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα και το ξέρω πολύ καλά αυτό. Και επίσης σ`αγαπάω ακόμη, πάρα πολύ. Το πιστεύω ότι εάν καταλάβεις ποτέ πόσο σε έχω αγαπήσει θα πεθάνεις, είτε από τύψεις είτε από υπερβολική αγάπη. Αυτό είναι στα χέρια σου, εσύ διαλέγεις.
Μου λείπεις ρε πούστη μου, μου λείπεις πολύ. Νιώθω ένα κενό μέσα μου, χωρίς πλάκα. Καμιά φορά σκέφτομαι να κάνω πράγματα που δεν θα μπορούσα να βάλω στο μυαλό μου εάν σε είχα δίπλα μου, αλλά εσύ πλέον δεν είσαι και δεν ξέρω εάν θα υπάρξεις ποτέ. Θα ήθελα να ήταν η ζωή μας όπως στις ταινίες, να βρεθούμε στο τέλος και να καταλάβουμε πόσο αγαπιόμαστε και να ζήσουμε μαζί. Μετά από χρόνια εμένα να με πατήσει ένα κωλοφορτηγό αλλά δεν θα με νοιάζει που πέθανα γιατί ξέρω ότι μ`αγαπούσες και ότι κάποτε ήμασταν μαζί. Και επίσης θα ξέρω ότι σίγουρα θα ξαναβρεθούμε σε κάποια άλλη ζωή. Ίσως να είμαστε αδέλφια, ίσως να καθόμαστε στο ίδιο θρανίο. Μπορεί ακόμη να είμαι και η κοπέλα που θα γνωρίσεις στο Πανεπιστήμιο. Ποιός ξέρει; Κανείς..

Κυριακή, Απριλίου 01, 2012

Please don't leave..

  Δηλαδή τώρα τί, θα φύγεις;
Όχι, δεν θα σ`αφήσω να φύγεις. Ποτέ. Ποτέ δεν θα φύγεις. Θα είσαι εκεί, στην απέναντι τάξη από την δική μου για πάντα. Σε κάθε διάλειμμα που θα βγαίνω από την τάξη θα βλέπω την μούρη σου και θα κατεβαίνουμε μαζί στην αυλή. Κάθε διάλειμμα θα σε λέω ηλίθιο και εσύ θα με αγκαλιάζεις. Και εγώ να θέλω να σου φωνάξω ότι σ`αγαπάω αλλά να μην μπορώ. Δεν θα με αφήσεις, δεν θα φύγεις.
Δεν έχεις να πας πουθενά χωρίς εμένα. Αφού μ`αγαπάς, δεν θα φύγεις. Μ`αγαπάς έτσι;
  Δεν θα αφήσεις τα όνειρά μας να γκρεμιστούν έτσι. Θυμάσαι τι λέγαμε για το λύκειο ε; Ωραία θα ήταν αν έβγαιναν και στην πραγματικότητα. Θα ήταν σαν ένα όνειρο, το όνειρό μου βασικά. Εσύ και εγώ, εγώ και εσύ. Να σε βλέπω κάθε μέρα, να με αγκαλιάζεις κάθε μέρα, να με φιλάς κάθε μέρα! Και μόνο στην σκέψη, ανατριχιάζω και χαμογελάω ταυτόχρονα. Λέω από μέσα μου "Πο πο μαλάκα, τι γαμάτα που θα 'ταν". Δεν έχει σημασία τί λέω εγώ από μέσα μου ή από έξω μου, σημασία έχει το να μην φύγεις.
  Σε ένα τραγούδι στο youtube έχει ένα σχόλιο και λέει: "Why does friendship get in the way of a relationship, I want to have both with this girl. Damn life is unfair."Αυτός ο τύπος μόλις είπε μία μεγάλη αλήθεια. Πάντα βλέπω τα σχόλια σε κάποιο καταθληπτικό τραγούδι. Δεν το κάνω για να χαρώ με τον πόνο του άλλου, απλά αυτό απαλύνει κάπως τον δικό μου. Σκέφτομαι ότι υπάρχουν και χειρότερα. Της μίας της πέθανε το αγόρι στα χέρια και της άλλης στο νοσοκομείο χωρίς να του πει ότι τον αγαπούσε. Εντάξει, εάν πεθάνεις εσύ θα πεθάνω μαζί σου. Δεν μπορώ μακρυά σου, δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εσένα.
 
   Το μόνο που σου ζητάω είναι να μην φύγεις, να μην με σκοτώσεις..

Κυριακή, Μαρτίου 25, 2012

Ζεις ακόμη έτσι;

    "Εσύ εγώ και εγώ εσύ"

 Έτσι δεν μου 'χες πει; Καλά δεν θυμάμαι;
Προφανώς εσύ το ξέχασες..
Δεν πειράζει όμως, όχι. 
Το μόνο που έχει σημασία είναι να γυρίσεις.
Γύρνα.
Γιατί δεν γυρνάς;
"Τι έγινε;"
"Τίποτα."
"Εφιάλτης"
Ακόμη να γυρίσεις.
Που είσαι;
Που έχεις χαθεί;
Ζεις ακόμη έτσι;
Γιατί δεν μιλάς;
Απάντα γαμώτο.
"Η πόρτα!"
"Ηρεμία, δεν γύρισε ακόμη."
"Που είναι;"
"Θα έρθει, από στιγμή σε στιγμή θα είναι εδώ."
Μόλις ήρθε η ώρα.
Εντάξει, κατάλαβα..
Ελπίζω να είσαι χαρούμενος όπου και αν είσαι.
Ελπίζω να περνάς καλά.
"Σ`αγαπάω."

Σάββατο, Μαρτίου 17, 2012

~~

   -Everyone's sorry. But no one can explain why.

   -Everyone thinks pain was beacouse of the snow. And in a way, i suppose that's true.


   -Ich will das Gewicht von einem Jungen auf mir spüren.


   -You know, happiness is only real when you shared.

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 23, 2012

18*

Μου λείπεις. Μου λείπουν οι στιγμές μας. Μου λείπουν όλα αυτά που έχουμε περάσει μαζί.


Σε γνώρισα πριν 3 χρόνια σχεδόν, πρώτη γυμνασίου! Πο, θυμάσαι πως ήμασταν τότε; Χαχαχα πολύ αστείο! Ναι λοιπόν, πριν 3 χρόνια. Αμέσως σε ένιωσα κάπως διαφορετικά από όλους εκείνους που γνώριζα, κάτι καινούριο. Με τον καιρό δεθήκαμε, γίναμε φίλοι, οι καλύτεροι. Σ`αγάπησα όσο πιο πολύ μπορούσα. Νομίζω και εσύ μ`αγάπησες:) Ήσουν πάντα εκεί για μένα, με βοηθούσες, με έκανες να γελάω, στεκόσουν δίπλα μου και ΜΕ ΕΚΑΝΕΣ ΝΑ ΓΕΛΑΩ. [το είπα δύο φορές γιατί είναι πολύ σημαντικό αυτό για μένα]. Καθώς μας έδεναν όλο και περισσότερες αναμνήσεις, αρχίζαμε και μαλώναμε. Είχαμε μαλώσει 500 φορές, κυριολεκτικά αλλά πάλι μαζί δεν ήμασταν;! Και συνεχίζαμε και συνεχίζαμε και πάλι όμως μαζί. Μαζί στα καλά μαζί και στα κακά. Πέρασε όμως ένα ολόκληρο καλοκαίρι χωρίς να είμαστε μαζί, ένα καλοκαίρι που τα άλλαξε όλα. Τώρα είσαι λίγο αλλού αλλά εγώ σε θέλω πίσω. Θέλω να φέρεις πίσω όλες τις στιγμές μας, να φέρεις πίσω τις πλάκες μας, να φέρεις πίσω εσένα!
Εγώ συνεχίζω να σε αγαπάω τόσο όσο και τότε, στην αρχή 
-μπορεί και περισσότερο.
Σίγουρα περισσότερο.
Και εσύ μ`αγαπάς ακόμη
το ξέρω:)

   Θυμάμαι ένα βράδυ μιλούσα με μια 'ξεχασμένη ψυχή' και λέγαμε τι θα έκανα εάν πάθενες κάτι. Με ρώτησε σε κάποια φάση: 'Τι θα κάνεις εάν πεθάνει;' και εγώ είπα αμέσως: 'Θα πάω να τον βρω, όπου κι αν είναι, χωρίς δεύτερη σκέψη!' Αυτό ήταν μία από τις μεγαλύτερες αλήθειες που έχω πει ποτέ μου. Θα σε ψάχνω για πάντα.

  Θυμάσε τα όνειρά μας; Ξαπλωμένοι στο κραβάτι σου και να γελάμε. Να γελάμε και να κλαίω και να λέω ' Όχι άλλο γέλιο'. Τα όνειρά μας, όχι μου, ΜΑΣ. Εμείς θα παντρευτούμε και θα ζήσουμε μαζί για πάντα. Στο σπίτι μας, στη χώρα μας, στο όνειρό μας. Και μόλις έρθει η ώρα κάποιος από εμάς να πεθάνει, θα πεθάνει και ο άλλος μαζί του γιατί εμείς χωριστά δεν μπορούμε να αντέξουμε. Εάν πεθάνεις θα πεθάνω και εγώ μαζί σου.


  Σε παρακαλώ γύρνα να γίνουμε όπως τότε. Μπορούμε, μπορούμε απλά πρέπει να προσπαθήσουμε. 
Γύρνα..

Δευτέρα, Ιανουαρίου 30, 2012

Εσύ16*

   Και μετά από καιρό σε ξαναείδα μπροστά μου. Η Δ* να τραγουδάει το Να μ'αγαπάς και εσύ να είσαι απέναντί μου. Ένα βλέμμα σου. Ένα χαμόγελό σου. ΣΑΓΑΠΑΩ.


Ξέρω ό,τι είσαι ένας γελοίος αλλά σ'αγαπάω. Αγαπάω εσένα και τις πίπες σου.
Καταρχάς εσύ με έμαθες να ακούω Μουζουράκη.
Αγαπώ τα σκατουλί σου μάτια. Αγαπώ την μούρη σου που είσαι σαν να έχεις ξυπνήσει εκείνη τη στιγμή. Αγαπώ τα φρύδια σου, που πέρυσι δεν υπήρχαν από τις μαλακίες σου [Ακόμα θυμάμαι που γελούσα και με έβριζες να σταματήσω]. Αγαπώ τον κώλο σου που είναι μικρός και ωραίος. Αγαπώ το δωμάτιό σου και το ριγέ βρακί σου.
Μα, με το άκουσμα, και μόνο, της φωνής σου, μπορείς να με κάνεις να αλλάξω κατευθείαν γνώμη.


Μετά όμως από τόσο καιρό πάλι μπροστά μου. Γιατί ήρθες γαμώτο μου, γιατί;
Δεν μπορείς να καταλάβεις τίποτα. Είσαι ένας ηλίθιος. Ένας ηλίθιος που σκέφτεσαι μόνο το πουλί σου και τα κωλοτσιγάρα σου. Ούτε να μου μιλήσεις δεν μπορούσες;
9 μήνες έμεινα για σένα και ό,τι μπόρεσες να κάνεις είναι ένα βλέμμα; Δεν καταλαβαίνεις τίποτα ρε πούστη μου, τίποτα απολύτως.
http://www.youtube.com/watch?v=Vaha0_2D6Hk Αυτό ήταν το πρώτο τραγούδι που μου έμαθες, πριν ενάμιση χρόνο. "Μα είσαι δικιά μου και πάντα θα είσαι. Κι ας είσαι κοντά μου και ας μην είσαι"

Ξέρεις όμως τι;
Λίγοι είναι αυτοί που ξέρουν πως είναι το να ξυπνάς κάθε μέρα και να εύχεσαι να γινόσουν ο πιο αναίσθητος άνθρωπος στον κόσμο.
Και δυστυχώς είμαι ένας από αυτούς..

Κυριακή, Ιανουαρίου 29, 2012

DEAR JOHN



Δεν σε ξέρω και πολύ καιρό,
κάνα χρόνο.
Και μόνο η σκέψη σου όμως με λυγίζει.
Και εάν δεν σε ξαναδώ, 
θέλω να βρω κάποιον που να σου μοιάζει.


That's all it took. Two weeks. Two weeks to fall in love with you.
But either it was the two weeks i spent with you or the five months i spent with him, time always runs out.
And you know what?!
I love you John.






P.S: It actually doesn't matter where you are in the world, but the moon is never bigger than your thumb.

Κυριακή, Ιανουαρίου 08, 2012

~

Δεν φοβάμαι να πεθάνω, όχι.
Τώρα πλέον βλέπω το θάνατο ως το τέλος ενός μεγάλου ταξιδιού και δεν φοβάμαι να κατέβω από το τρένο. Το μόνο που φοβάμαι είναι το εάν θα βρω κάποιο άλλο τρένο να ανέβω. Φοβάμαι απλά την επόμενη μέρα. Σε μία δύσκολη στιγμή όλοι έχουμε ευχηθεί να μην ζούσαμε, να μη το ζούσαμε. Και όπως είπε μία φορά ένα αγαπημένο πρόσωπο: "Το να ζεις είναι καλύτερο από το να πεθάνεις. Μέχρι να μην είναι." 



Μερικές φορές νιώθω ότι θέλω να κλείσω τα μάτια μου και να κοιμηθώ..
 Να κοιμηθώ βαθιά χωρίς να ξέρω εάν ξυπνήσω.
Ή όταν ξυπνήσω όλα να έχουν αλλάξει,
 να μην είναι τίποτα το ίδιο.
Όσο όμως το σκέφτομαι αυτό,
τόσο περισσότερο πείθομαι
ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει
σε αυτή την καταραμένη χώρα.
Στη χώρα που ό,τι όνειρα έχεις,
στα σκοτώνει πριν καν τα ακούσει...

Δευτέρα, Ιανουαρίου 02, 2012

2012:)

    Αφού όλοι γράφουν για τον καινούριο χρόνο που μπήκε, είπα να γράψω και εγώ. 
Το '11, εάν εξαιρέσεις τις συναυλίες του Φίλιππου Πλιάτσικα και των Πυξ Λαξ, δεν ήταν και πολύ καλή χρονιά. Μέσα σε αυτή τη χρονιά πέρασα πολλά καλά, όμως νομίζω περισσότερα κακά. Τέλος πάντων, ό,τι έγινε έγινε και δεν μπορώ να αλλάξω τίποτα, τίποτα απολύτως.


Στο 2012 μπορεί:
  • Τα πεζοδρόμια όλου του κόσμου να ξεχειλίζουν ραδιενέργεια.
  • Τρένα του υπογείου και λεωφορεία εκρήγνυνται.
  • Ο ήλιος γίνεται μία μικρή μαύρη κουκκίδα.
  • Ο άνθρωπος εξαφανίζεται.
  • Οι κατσαρίδες κυριεύουν τον κόσμο.
Τα πάντα μπορούν να συμβούν στη συνέχεια.

ΟΛΟΙ ΟΜΩΣ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΛΙΓΗ ΘΕΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ, ΧΑ;!