2014

Αυτό ήταν. Έχει τελειώσει σχεδόν οριστικά. Το '13 για μένα δεν ήταν όπως το περίμενα,δεν ήταν καθόλου όπως το περίμενα. Πέρασα από καταστάσεις πρωτόγνωρες για μένα, που εύχομαι πραγματικά να μην ξαναζήσω, αλλά δυστυχώς έτσι είναι η ζωή και έχει και τέλος. Τη χρονιά που πέρασε έμαθα ότι οι άνθρωποι αλλάζουν ή έστω αλλάζουν ως προς το πώς βλέπουν τα πράγματα ή εσένα. Έχουν περάσει από τη μέχρι τώρα ζωή μου πολλοί άνθρωποι και τελικά μπορώ να δω πως είναι όταν αλλάζει κάποιος. Βασικά δεν παθαίνει τίποτα απλά δεν σε χρειάζεται, ή δεν σου μιλάει, ή δεν σε αγαπάει πια. Αλλά εσύ πρέπει να συνεχίσεις να ζεις, να τα αφήσεις αυτά πίσω γιατί "συμβαίνουν". Επίσης έμαθα πως είναι να νιώθεις ότι η οικογένειά σου χάνεται γιατί πεθαίνει ο ένας μετά τον άλλο. Έμαθα να εκτιμώ τις στιγμές μαζί τους γιατί δεν πρόκειται να ξανάρθουν. Όπως λέει και ο πατέρας μου, "Ο άνθρωπος δυστυχώς παίρνει το μάθημά του μόνο μέσα από δύσκολες καταστάσεις.". Έμαθα να λέω τα συναισθήματά μου στην "ώρα τους". Έμαθα να αγαπώ χωρίς να περιμένω ανταπόδοση. Έμαθα να περιμένω. Να μην εμπιστεύομαι όμως τους περισσότερους ανθρώπους, γιατί παρόλο που εσύ δίνεις και δεν παίρνεις τίποτα στο τέλος στην λένε και από πάνω. Και εσύ χάνεις τους "φίλους" σου και μένεις μόνος και μετά, μπουμ, πεθαίνουν όλοι και εσύ προσπαθείς να κρατηθείς και να τα καταφέρεις αλλά συνέχεια νιώθεις ότι δεν γίνεται τίποτα και στο τέλος τα παρατάς και παραδίνεσαι. Δεν σε νοιάζει πλέον αν είσαι μόνος ή όχι, διότι έχει γίνει πλέον συνήθεια να τριγυρνάς από εδώ και από εκεί... μόνος. Αλλά δεν είναι αυτό το τέλος σου, είναι το τέλος μιας χρονιάς. Ξεκινάει μια καινούρια, ναι μια εντελώς διαφορετική. Τα προβλήματά σου βέβαια δεν εξαφανίζονται μαγικά αλλά τουλάχιστον θα έχεις μία δικαιολογία για να είσαι αισιόδοξος. Ναι αυτό λείπει από τη ζωή σου, η αισιοδοξία.
Η ευχή μου για το 2014 είναι να γυρίσουν πίσω όσοι έφυγαν άδικα, άσκοπα και πρόωρα από τη ζωή. Ξέρω, θα μείνει ανεκπλήρωτη. Α, και να μην πεθάνουν κι άλλοι. Και ζωή, και αγάπη, και οικογένεια. Και έρωτας, και διάβασμα, και φίλοι.
2014.


Γύρνα και εσύ πίσω...

you're shining down on me from Heaven

Σου φώναζα. Καθ' όλη τη διάρκεια της κηδείας σου σου φώναζα όσο περισσότερο και δυνατά μπορούσα. Ούρλιαζα από μέσα μου να σηκωθείς όρθιος, να κάνεις το όνειρό μου πραγματικότητα, εκείνο που σε είχα δει. Αλλά δεν σηκώθηκες, ούτε άνοιξες τα μάτια σου, ούτε ήρθες να με αγκαλιάσεις. Και εγώ ένοιωσα τόσο ηλίθια και τόσο αδύναμη, φωνάζοντας χωρίς όμως να ακούγομαι στην πραγματικότητα.
Ήθελα να σου γράψω ένα γράμμα. Να το στείλω και να στο διαβάσει η θεία. Ήξερα πως άκουγες τα πάντα, σαν αυτές τις αμερικάνικες ταινίες που βγαίνει ο άρρωστος από το σώμα του και βλέπει τους πάντες και τα πάντα. Ήθελα να σου πω ότι θα γίνεις καλά, ότι είμαστε όλοι δίπλα σου, ότι θα έρθω να σε δω, ότι σε αγαπώ. Αλλά δεν το έστειλα. Ποτέ. Θα σου το αφήσω κάποια στιγμή στο ντουλαπάκι, πάνω από το κεφάλι σου όμως, θα το διαβάσεις κάποτε. Σε ένα χρόνο, ή και δύο, όταν είμαι έτοιμη και έρθω να σε ξαναδώ. Να σε ξυπνήσω, αλλά υποσχέσου μου ότι δεν θα μου φωνάξεις που σε ξύπνησα όπως εκείνο το απόγευμα Χριστουγέννων στο σπίτι σου, εντάξει; Και να μου ξαναγελάσεις με νόημα, όπως τότε που μου έβαζες να πιούμε κρασί εκείνο το Μεγάλο Σάββατο στο σπίτι σου, ενώ η θεία φώναζε γιατί πριν από λίγους μήνες είχα κλείσει μόνο τα 14. Και να με ξαναβγάλεις έξω για φαγητό τη Μεγάλη Παρασκευή και να γελάμε γιατί αν μάθαινε η γιαγιά ότι δεν πήγαμε στην εκκλησία θα μας σκότωνε όλους. Να μου ξαναγοράσεις ποπ-κορν μετά το λούνα παρκ. Να ξαναδούμε την αγαπημένη σου ελληνική ταινία. Θυμάσαι πόσο σου άρεσαν; Θυμάσαι τα βιβλία των Μαθηματικών στο τραπεζάκι; Εμένα να τα ξεφυλλίζω και να σε ρωτάω τι σήμαινε το ένα και τι το άλλο; Θυμάσαι εκείνη την Πρωτοχρονιά στο σπίτι σου; Θυμάσαι πως με αποκάλεσες στην βάφτιση του τελευταίου ανιψιού σου; Όμορφη.
Σε ευχαριστώ για όλα και συγγνώμη.
Αντίο.