Κυριακή, Μαΐου 19, 2013

It's nothing but dreams John!

"Ήταν νεκρός. Είχε πεθάνει λίγη ώρα πριν. Βρισκόταν μέσα στο φέρετρό του και τέσσερις άνδρες ξεκίνησαν να τον κουβαλούν προς την εκκλησία. Μετά από δέκα μέτρα, κάτι έγινε και σταμάτησαν, δεν θυμάμαι ακριβώς τι. Ο πατέρας μου πήγε κοντά και λέει στην μητέρα μου: "Θες να τον δεις; Να δεις πώς είναι;" Η μητέρα μου δεν απάντησε, κούνησε όμως το κεφάλι της θετικά. Καθώς άνοιξε το φέρετρο ο πατέρας μου, εγώ έχοντας κλείσει τα μάτια μου γιατί φοβόμουν, έβλεπα παράλληλα από το κενό των δακτύλων μου, όπως πάντα άλλωστε. Είδα κάτι να κουνιέται. Πλησίασα. Τα μάτια του ήταν ανοικτά. Κοιτούσε γύρω του. Ήταν ζωντανός. Δεν είχε πεθάνει. "Μα καλά πως νόμιζαν ότι είχε πεθάνει;!" είπα από μέσα μου. Αμέσως πήγα κοντά. Μόλις το συνειδητοποίησα ότι όντως δεν είχε πεθάνει, έκανα δύο βήματα πίσω και άρχισα να κλαίω. Από χαρά, από ενθουσιασμό, από έλλειψη φόβου. Έκλαιγα και τον είδα να σηκώνεται και από όλους όσους ήταν εκεί, αυτός ήρθε και αγκάλιασε εμένα. Μάλλον ήθελε να με ηρεμίσει. Ήταν ζωντανός. "Μα ζωντανό θα τον έθαβαν; Πάλι καλά που υπήρχε και ο πατέρας μου!" σκεφτόμουν. Έχοντας ακούσει τα κλάμματά μου, βγαίνει από το σπίτι η θεία μου τρέχοντας. Βλέποντας τον, άρχισε να κλαίει. Έκλαιγε και του φιλούσε τα χέρια του. Ο θείος μου δεν πέθανε τελικά. Είναι μια χαρά. Ζει και είναι καλά. Είναι δίπλα μας και αναπνέει. Τα τραπέζια μπροστά από το σπίτι αμέσως γέμισαν με φαγητό και κάτσαμε όλοι μαζί να φάμε. Και χωρίς καμμία αμφιβολία όλοι περιστρεφόμασταν γύρω του. Ήταν τέτοια η ανακούφηση, που δεν μπορούσα να ηρεμίσω με τίποτα. Έφερνα στο μυαλό μου τη στιγμή που σηκώθηκε, με πήρε αγκαλιά και με φίλησε στο μάγουλο. Θέε μου, είναι ζωντανός. Τελικά οι προσευχές μου ακούστηκαν. Ζει."



ΜΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΑΠΟ ΟΛΑ, ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΝΕΙΡΟ.
ΚΕΝΟ.
Ο θείος μου στην πραγματικότητα βρίσκεται ακόμη στο νοσοκομείο, σε μία περίεργη κατάσταση, κάτι σαν κώμα. Υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να μείνει φυτό, ή να τον αφήσουν να φύγει.
Ας προσευχηθούμε για το καλύτερο.

Τετάρτη, Μαΐου 01, 2013

PleaseDontGo

Και τώρα τι; Όλα είναι καλά; Όχι. Τίποτα δεν είναι καλα. Τίποτα δεν είναι εντάξει, με εμένα, με τον κόσμο γύρω. Γιατί να σημβαίνουν όλα σε εμένα δηλαδή; Όλα σε εμένα, όλα πάνω μου. Όλοι θέλουν να είμαι η καλύτερη, και η πιο σωστή μαθήτρια αλλά ταυτόχρονα και μέσα σε όλα τα υπόλοιπα. Θέλουν εγώ να είμαι η ψύχραιμη, εγώ να μην κλαίω, εγώ να είμαι η δυνατή. Αλλά δεν μπορώ άλλο. Είναι πολύ όλο αυτό για μένα, πάρα πολύ.
Ο θείος μου θα πεθάνει, το ξέρω. Θα πεθάνει και θα χαθώ κι εγώ. Έχει υπεραραχνοειδή αιμμοραγία στον εγκέφαλο. Πάνω από το 50% πεθαίνει στο πρώτο εξάμηνο, και από όσους επιβιώσουν, πάνω από το 50% έχει μόνιμη εγκεφαλική βλάβη. Το ποσοστό του να είναι όπως πριν είναι λιγότερο από 25%. Θα πεθάνει. Το ξέρω και προσπαθώ να το αρνηθώ στον εαυτό μου, και οι άλλοι στον δικό τους αλλά το ξέρω, θα πεθάνει. Δεν αντέχω να περάσω όλο αυτό που είχα περάσει τότε, δεν θα αντέξω.
Αλλά.. θα πεθάνει γιατί είναι οικογένειά μου και με αγαπάει και τον αγαπάω. Θυμάμαι όταν είχα πάει να μείνω μαζί του, είχε έρθει κουρασμένος και μου λέει: "Που θες να πάμε;" και του λέω: "εκεί." και μου είπε: "Οκ, σήκω, ντύσου, πες το και στον ξάδερφό σου και φύγαμε." Με είχε σαν κόρη του, κι αυτός και η θεία μου. Με αγαπούσαν τόσο πολύ. Με την θεία μου μοιάζουμαι και με περνούσαν για πραγματική κόρη τους. Έχω να τον δω δύο χρόνια και τώρα θα πεθάνει. Θα πεθάνει. Και εκεί που φεύγει το ένα έρχεται το άλλο. Θέλω να φύγω. Να χαθώ και να ξεχάσω. Να ξεχαστώ και να ζήσω κάπου αλλού, μακρυά από όλα αυτά, ήρεμη, γαλήνια. Είναι αυτές οι φορές που ο πόνος δεν φεύγει και θέλω να πεθάνω..