Τρίτη, Δεκεμβρίου 31, 2013

2014

Αυτό ήταν. Έχει τελειώσει σχεδόν οριστικά. Το '13 για μένα δεν ήταν όπως το περίμενα,δεν ήταν καθόλου όπως το περίμενα. Πέρασα από καταστάσεις πρωτόγνωρες για μένα, που εύχομαι πραγματικά να μην ξαναζήσω, αλλά δυστυχώς έτσι είναι η ζωή και έχει και τέλος. Τη χρονιά που πέρασε έμαθα ότι οι άνθρωποι αλλάζουν ή έστω αλλάζουν ως προς το πώς βλέπουν τα πράγματα ή εσένα. Έχουν περάσει από τη μέχρι τώρα ζωή μου πολλοί άνθρωποι και τελικά μπορώ να δω πως είναι όταν αλλάζει κάποιος. Βασικά δεν παθαίνει τίποτα απλά δεν σε χρειάζεται, ή δεν σου μιλάει, ή δεν σε αγαπάει πια. Αλλά εσύ πρέπει να συνεχίσεις να ζεις, να τα αφήσεις αυτά πίσω γιατί "συμβαίνουν". Επίσης έμαθα πως είναι να νιώθεις ότι η οικογένειά σου χάνεται γιατί πεθαίνει ο ένας μετά τον άλλο. Έμαθα να εκτιμώ τις στιγμές μαζί τους γιατί δεν πρόκειται να ξανάρθουν. Όπως λέει και ο πατέρας μου, "Ο άνθρωπος δυστυχώς παίρνει το μάθημά του μόνο μέσα από δύσκολες καταστάσεις.". Έμαθα να λέω τα συναισθήματά μου στην "ώρα τους". Έμαθα να αγαπώ χωρίς να περιμένω ανταπόδοση. Έμαθα να περιμένω. Να μην εμπιστεύομαι όμως τους περισσότερους ανθρώπους, γιατί παρόλο που εσύ δίνεις και δεν παίρνεις τίποτα στο τέλος στην λένε και από πάνω. Και εσύ χάνεις τους "φίλους" σου και μένεις μόνος και μετά, μπουμ, πεθαίνουν όλοι και εσύ προσπαθείς να κρατηθείς και να τα καταφέρεις αλλά συνέχεια νιώθεις ότι δεν γίνεται τίποτα και στο τέλος τα παρατάς και παραδίνεσαι. Δεν σε νοιάζει πλέον αν είσαι μόνος ή όχι, διότι έχει γίνει πλέον συνήθεια να τριγυρνάς από εδώ και από εκεί... μόνος. Αλλά δεν είναι αυτό το τέλος σου, είναι το τέλος μιας χρονιάς. Ξεκινάει μια καινούρια, ναι μια εντελώς διαφορετική. Τα προβλήματά σου βέβαια δεν εξαφανίζονται μαγικά αλλά τουλάχιστον θα έχεις μία δικαιολογία για να είσαι αισιόδοξος. Ναι αυτό λείπει από τη ζωή σου, η αισιοδοξία.
Η ευχή μου για το 2014 είναι να γυρίσουν πίσω όσοι έφυγαν άδικα, άσκοπα και πρόωρα από τη ζωή. Ξέρω, θα μείνει ανεκπλήρωτη. Α, και να μην πεθάνουν κι άλλοι. Και ζωή, και αγάπη, και οικογένεια. Και έρωτας, και διάβασμα, και φίλοι.
2014.


Γύρνα και εσύ πίσω...

Σάββατο, Δεκεμβρίου 14, 2013

you're shining down on me from Heaven

Σου φώναζα. Καθ' όλη τη διάρκεια της κηδείας σου σου φώναζα όσο περισσότερο και δυνατά μπορούσα. Ούρλιαζα από μέσα μου να σηκωθείς όρθιος, να κάνεις το όνειρό μου πραγματικότητα, εκείνο που σε είχα δει. Αλλά δεν σηκώθηκες, ούτε άνοιξες τα μάτια σου, ούτε ήρθες να με αγκαλιάσεις. Και εγώ ένοιωσα τόσο ηλίθια και τόσο αδύναμη, φωνάζοντας χωρίς όμως να ακούγομαι στην πραγματικότητα.
Ήθελα να σου γράψω ένα γράμμα. Να το στείλω και να στο διαβάσει η θεία. Ήξερα πως άκουγες τα πάντα, σαν αυτές τις αμερικάνικες ταινίες που βγαίνει ο άρρωστος από το σώμα του και βλέπει τους πάντες και τα πάντα. Ήθελα να σου πω ότι θα γίνεις καλά, ότι είμαστε όλοι δίπλα σου, ότι θα έρθω να σε δω, ότι σε αγαπώ. Αλλά δεν το έστειλα. Ποτέ. Θα σου το αφήσω κάποια στιγμή στο ντουλαπάκι, πάνω από το κεφάλι σου όμως, θα το διαβάσεις κάποτε. Σε ένα χρόνο, ή και δύο, όταν είμαι έτοιμη και έρθω να σε ξαναδώ. Να σε ξυπνήσω, αλλά υποσχέσου μου ότι δεν θα μου φωνάξεις που σε ξύπνησα όπως εκείνο το απόγευμα Χριστουγέννων στο σπίτι σου, εντάξει; Και να μου ξαναγελάσεις με νόημα, όπως τότε που μου έβαζες να πιούμε κρασί εκείνο το Μεγάλο Σάββατο στο σπίτι σου, ενώ η θεία φώναζε γιατί πριν από λίγους μήνες είχα κλείσει μόνο τα 14. Και να με ξαναβγάλεις έξω για φαγητό τη Μεγάλη Παρασκευή και να γελάμε γιατί αν μάθαινε η γιαγιά ότι δεν πήγαμε στην εκκλησία θα μας σκότωνε όλους. Να μου ξαναγοράσεις ποπ-κορν μετά το λούνα παρκ. Να ξαναδούμε την αγαπημένη σου ελληνική ταινία. Θυμάσαι πόσο σου άρεσαν; Θυμάσαι τα βιβλία των Μαθηματικών στο τραπεζάκι; Εμένα να τα ξεφυλλίζω και να σε ρωτάω τι σήμαινε το ένα και τι το άλλο; Θυμάσαι εκείνη την Πρωτοχρονιά στο σπίτι σου; Θυμάσαι πως με αποκάλεσες στην βάφτιση του τελευταίου ανιψιού σου; Όμορφη.
Σε ευχαριστώ για όλα και συγγνώμη.
Αντίο.



Τρίτη, Σεπτεμβρίου 24, 2013

Δύο μήνες τώρα λείπεις.

Σε είδα! Σε είδα μετά από 2 χρόνια και για τελευταία φορά. Ήσουν εκεί, ξαπλωμένος, νεκρός. Έχεις πεθάνει, το ξέρω. Αλλά μετά από δύο μήνες ακριβώς δεν μπορώ να το πιστέψω. Νομίζω ότι μόλις ανέβω ξανά στην Αθήνα, θα έρθω να μείνω μαζί σας για μερικές μέρες και εσύ θα με πηγαίνεις όπου θέλω χωρίς να διαμαρτύρεσαι καθόλου και να περνάς διαφορετικά το βράδυ σου! Να γελάς που και που και να μην μου λες ποτέ όχι. Νομίζω ότι όλα αυτά είναι όνειρο, ότι δεν έχεις φύγει, ποτέ δεν έφυγες. Ότι δεν ήσουν εσύ αυτός που έφυγε, που πέθανε, που θάψαμε δίπλα από την γιαγιά Ελένη! Όλα είναι αστείο. Σε αγαπάω και πάντα θα σε αγαπάω μέχρι να σε βρω. Ήξερες πάντα ότι σε αγαπούσα έτσι; Δεν στο είχα πει ποτέ, τουλάχιστον δεν θυμάμαι να στο είχα πει. Ούτε εσύ μου είχες πει τίποτα από όσο θυμάμαι δηλαδή. Δεν λέγαμε τέτοια εμείς, εμείς μόνο ξέραμε πως να περνάμε καλά! Καληνύχτα και σε αγαπάω. Θα τα ξαναπούμε σύντομα!

Σάββατο, Ιουλίου 27, 2013

ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΜΕΓΑΛΕ!!!

 Τρεις μέρες πριν ζούσες. Ήσουν ζωντανός, όσο ζωντανός μπορεί να είναι κάποιος σε ένα κρεβάτι της ΜΕΘ, αλλά ανέπνεες. Τώρα τρεις μέρες μετά είσαι θαμμένος. Ποιός εσύ! Εσύ πέθανες. Εσυ δεν ζεις πια. Εσύ. Αλλά εσύ πάντα ήσουν δίπλα μου, πάντα με αγαπούσες. Οτιδήποτε και αν σου είχα ζητήσει ποτε δεν είπες όχι, οτιδήποτε. Πάντα έκανες αυτό που ήθελα, ανεξαρτήτως αν ήθελες εσύ ή όχι. Πολλές φορές ήσουν κουρασμένος, κακόκεφος, νευριασμένος αλλά ποτέ δεν μου χάλαγες χατίρι. Πάντα στα καλύτερα με πήγαινες και αν κάτι πάνω μου δεν σ' άρεσε πάντα προσπαθούσες να μου το διορθώσεις. Πάντα ήθελες να ήμουν άψογη σε όλα και να χαμογελάω. Ποτέ δεν ήθελες να με βλέπεις λυπημένη αλλά ούτε και να βαριέμαι. Ήθελες να εκμεταλλεύεσαι κάθε δευτερόλεπτο που περνούσαμε μαζί. Και εγώ σε έκανα να γελάς κάποιες φορές αν και δεν γελούσες εύκολα. Ήσουν λίγο εσωστρεφής και δεν ήθελες ποτέ να μου δείξεις ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Ήσουν ψηλός με άσπρα γένια και καστανόμαυρα μαλλιά. Είχες κάποιες άσπρες τρίχες λόγω ηλικίας προφανώς. Αδύνατος ήσουν πάντα και η φωνή σου βαριά. Χτες όμως τα μαλλιά σου ήταν γκρίζα και ήσουν περίεργος. Το πρόσωπό σου ήταν εντελώς διαφορετικό. Ηταν σαν να κοιμάσαι βέβαια αλλά και μόνο η ιδέα ότι εσυ ήσουν νεκρός μέσα σε αυτό το φέρετρο ήταν τρομακτική. Το ότι σε έχασα για πάντα και ποτέ δεν θα με ξαναγκαλιάσεις ήταν τρομακτικό. Το ότι κατέβαζαν το φέρετρό σου με εσένα μέσα δύο μέτρα κάτω από το έδαφος ήταν τρομακτικό. Και τώρα είσαι εκεί. Εκεί θα κοιμάσαι, εκεί που ήθελες, στο σπίτι σου, δίπλα στη γιαγιά Ελένη. Σε πήρα δίπλα της, ήθελε το γιο της μαζί της. Δεν την αδικώ! Εγώ θα ξαναέρθω να σε δω πολλές φορές, στο υπόσχομαι. Θα σε ξυπνήσω και θα σου κάνω παρέα και μετά θα σε αφήσω να ξανακοιμηθείς. Και πάντα θα σε αγαπάω μέχρι να σε βρω.
Καλό ταξίδι αγαπημένε μου.
Έφυγες αλλά ποτέ δεν θα ξεχαστείς.
Θα τα ξαναπούμε εμείς. Να με περιμένεις.
ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΜΕΓΑΛΕ!!!

http://youtu.be/P7IbQyG9PL4

Παρασκευή, Ιουνίου 07, 2013

7/6

Πέθανες. Πέθανες και με άφησες. Με άφησες πίσω, να μετανιώνω για όσα δεν σου είπα, για όσα δεν έκανα. Έφυγες. Μα ήσουν εδώ. Για 11 χρόνια ήσουν δίπλα μου και με στήριζες σε ό,τι κι αν έκανα. Και μ`αγαπούσες. Εδώ και 5 χρόνια με αγαπάς από εκεί ψηλά. Πέθανες. Χάθηκες.

Δευτέρα, Ιουνίου 03, 2013

After all this time..

-Πραγματικα εισαι κατι ξεχωριστό κ ξερεις ότι δε λέω μαλακιες...ότι λέω το εννοώ!
-Και επίσης θέλω να σε ευχαριστήσω για το ότι έστω κάποτε με έκανες να νιώθω ξεχωριστή!
-Εισαι ξεχωριστη...! Να το θυμασαι πάντα! Κ όπως κ να σου φερθεί κάποιος (ακόμα κ εγώ) μη ξεχάσεις ότι αξιζεις πολλά! Στο εχω ξαναπεί, δεν εισαι πότε μόνη σου...να θυμασαι τον παλιό Kωνσταντινο στο perla εκείνες τις αξέχαστες νύχτες!
 -Δεν είμαι μόνη μου, απλά νιώθω μόνη μου πάρα πολλές φορές. Και να ξέρεις ότι τον παλιό εαυτό σου εγώ θα τον αγαπάω πάντα, όπως τότε γιατί ήταν σαν δάσκαλος για μένα. Και είσαι ο μοναδικός που το λέω αυτό αλλά κάθε βράδυ παρακαλάω τον Θεό μου να έχει καλά τους ανθρώπους που αγαπάω, και ο παλιός Κωνσταντινος ήταν και είναι ακόμη εκεί. Για τον τωρινό δεν μπορώ να πω τίποτα, δεν ξέρω καν τον ήχο της φωνής σου, εάν έχει αλλάξει...
-Αυτή τη στιγμή νιώθω χαρούμενος...γιατί θυμάμαι πολλά πράγματα, αληθινα κ να ξερεις ότι πάντα σε σκεφτόμουν...δε σε διέγραψε τίποτα από μέσα μου! Κ θα εισαι πάντα το μικρό , το κοριτσάκι που θα ειμαι δίπλα του...! Κ όσο για τη φωνή μου δεν έχει αλλάξει...!:-)
-Κάποια μέρα πρέπει να την ακούσω, πάει πια πολύς καιρός..
 -Πόσος καιρός πάει....? Ακόμα τη θυμασαι? Εγώ τη θυμάμαι πάντως τη δίκη σου!
-Δεν έχω ξεχάσει τίποτα
-Θυμασαι που σου έλεγα ότι κ να γίνει να εισαι πάντα δυνατή?! Ε λοιπόν όταν τα πράγματα δε πήγαν καλά για εμένα φάνηκα αδύναμος κ "λυγισα" στενοχωρωντας άτομα που με νιαζοντουσαν! Στο λέω για να ξερεις πως τα άτομα που σε νιαζονται θα στενοχωριουνται για σενα όταν δε θα Εισαι καλα...κ ειμαι ένα από αυτα για σενα! Κ όταν σου είχα πει ότι θέλω ότι σου συμβαίνει κ σε απασχολεί κάτι να μου στέλνεις το εννοούσα!
-Αυτό σημβαίνει με εμένα πολλές φορές, όταν οι φίλοι μου δεν είναι καλά δεν είμαι ούτε κι εγώ. Αλλά αυτό με εμάς... Νομίζω έχω χάσει το δικαίωμα να σου λέω ότι με απασχολεί και εσύ να νοιάζεσαι. Πάντως πραγματικά θα ήθελα κάποτε να μπορούμε να μιλάμε όπως τότε, να μπορούμε να ξεχάσουμε έστω για λίγο αυτά που έγιναν... Όχι όμως τα καλά. Τα καλά δεν ξεχνιουνται!
-Τα καλά δε ξεχνιούνται ποτέ! Κ πραγματικα κ εγώ καμία φορά ήθελα να σε παρω να σου πω ότι δε νιώθω καλά κ να με ακούσεις να μου μιλήσεις να με κανείς να νιώσω καλύτερα...!
-Καλύτερα που δεν το έκανες. Δεν θα το άντεχα πραγματικά...
- Γιατί? Η αλήθεια είναι πως υπήρχε καιρός που ήμουν χάλια!
- Γιατί, να με έπαιρνες ενώ είχαμε να μιλήσουμε τόσο καιρό και να μου έλεγες ότι δεν ήσουν καλά; Εγώ το μόνο που ήθελα, θέλω και θα θέλω είναι να είσαι καλά!

Κυριακή, Μαΐου 19, 2013

It's nothing but dreams John!

"Ήταν νεκρός. Είχε πεθάνει λίγη ώρα πριν. Βρισκόταν μέσα στο φέρετρό του και τέσσερις άνδρες ξεκίνησαν να τον κουβαλούν προς την εκκλησία. Μετά από δέκα μέτρα, κάτι έγινε και σταμάτησαν, δεν θυμάμαι ακριβώς τι. Ο πατέρας μου πήγε κοντά και λέει στην μητέρα μου: "Θες να τον δεις; Να δεις πώς είναι;" Η μητέρα μου δεν απάντησε, κούνησε όμως το κεφάλι της θετικά. Καθώς άνοιξε το φέρετρο ο πατέρας μου, εγώ έχοντας κλείσει τα μάτια μου γιατί φοβόμουν, έβλεπα παράλληλα από το κενό των δακτύλων μου, όπως πάντα άλλωστε. Είδα κάτι να κουνιέται. Πλησίασα. Τα μάτια του ήταν ανοικτά. Κοιτούσε γύρω του. Ήταν ζωντανός. Δεν είχε πεθάνει. "Μα καλά πως νόμιζαν ότι είχε πεθάνει;!" είπα από μέσα μου. Αμέσως πήγα κοντά. Μόλις το συνειδητοποίησα ότι όντως δεν είχε πεθάνει, έκανα δύο βήματα πίσω και άρχισα να κλαίω. Από χαρά, από ενθουσιασμό, από έλλειψη φόβου. Έκλαιγα και τον είδα να σηκώνεται και από όλους όσους ήταν εκεί, αυτός ήρθε και αγκάλιασε εμένα. Μάλλον ήθελε να με ηρεμίσει. Ήταν ζωντανός. "Μα ζωντανό θα τον έθαβαν; Πάλι καλά που υπήρχε και ο πατέρας μου!" σκεφτόμουν. Έχοντας ακούσει τα κλάμματά μου, βγαίνει από το σπίτι η θεία μου τρέχοντας. Βλέποντας τον, άρχισε να κλαίει. Έκλαιγε και του φιλούσε τα χέρια του. Ο θείος μου δεν πέθανε τελικά. Είναι μια χαρά. Ζει και είναι καλά. Είναι δίπλα μας και αναπνέει. Τα τραπέζια μπροστά από το σπίτι αμέσως γέμισαν με φαγητό και κάτσαμε όλοι μαζί να φάμε. Και χωρίς καμμία αμφιβολία όλοι περιστρεφόμασταν γύρω του. Ήταν τέτοια η ανακούφηση, που δεν μπορούσα να ηρεμίσω με τίποτα. Έφερνα στο μυαλό μου τη στιγμή που σηκώθηκε, με πήρε αγκαλιά και με φίλησε στο μάγουλο. Θέε μου, είναι ζωντανός. Τελικά οι προσευχές μου ακούστηκαν. Ζει."



ΜΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΑΠΟ ΟΛΑ, ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΝΕΙΡΟ.
ΚΕΝΟ.
Ο θείος μου στην πραγματικότητα βρίσκεται ακόμη στο νοσοκομείο, σε μία περίεργη κατάσταση, κάτι σαν κώμα. Υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να μείνει φυτό, ή να τον αφήσουν να φύγει.
Ας προσευχηθούμε για το καλύτερο.

Τετάρτη, Μαΐου 01, 2013

PleaseDontGo

Και τώρα τι; Όλα είναι καλά; Όχι. Τίποτα δεν είναι καλα. Τίποτα δεν είναι εντάξει, με εμένα, με τον κόσμο γύρω. Γιατί να σημβαίνουν όλα σε εμένα δηλαδή; Όλα σε εμένα, όλα πάνω μου. Όλοι θέλουν να είμαι η καλύτερη, και η πιο σωστή μαθήτρια αλλά ταυτόχρονα και μέσα σε όλα τα υπόλοιπα. Θέλουν εγώ να είμαι η ψύχραιμη, εγώ να μην κλαίω, εγώ να είμαι η δυνατή. Αλλά δεν μπορώ άλλο. Είναι πολύ όλο αυτό για μένα, πάρα πολύ.
Ο θείος μου θα πεθάνει, το ξέρω. Θα πεθάνει και θα χαθώ κι εγώ. Έχει υπεραραχνοειδή αιμμοραγία στον εγκέφαλο. Πάνω από το 50% πεθαίνει στο πρώτο εξάμηνο, και από όσους επιβιώσουν, πάνω από το 50% έχει μόνιμη εγκεφαλική βλάβη. Το ποσοστό του να είναι όπως πριν είναι λιγότερο από 25%. Θα πεθάνει. Το ξέρω και προσπαθώ να το αρνηθώ στον εαυτό μου, και οι άλλοι στον δικό τους αλλά το ξέρω, θα πεθάνει. Δεν αντέχω να περάσω όλο αυτό που είχα περάσει τότε, δεν θα αντέξω.
Αλλά.. θα πεθάνει γιατί είναι οικογένειά μου και με αγαπάει και τον αγαπάω. Θυμάμαι όταν είχα πάει να μείνω μαζί του, είχε έρθει κουρασμένος και μου λέει: "Που θες να πάμε;" και του λέω: "εκεί." και μου είπε: "Οκ, σήκω, ντύσου, πες το και στον ξάδερφό σου και φύγαμε." Με είχε σαν κόρη του, κι αυτός και η θεία μου. Με αγαπούσαν τόσο πολύ. Με την θεία μου μοιάζουμαι και με περνούσαν για πραγματική κόρη τους. Έχω να τον δω δύο χρόνια και τώρα θα πεθάνει. Θα πεθάνει. Και εκεί που φεύγει το ένα έρχεται το άλλο. Θέλω να φύγω. Να χαθώ και να ξεχάσω. Να ξεχαστώ και να ζήσω κάπου αλλού, μακρυά από όλα αυτά, ήρεμη, γαλήνια. Είναι αυτές οι φορές που ο πόνος δεν φεύγει και θέλω να πεθάνω..

Τρίτη, Μαρτίου 19, 2013

Γιατί.

Ρουφάω. Ο λαιμός μου καίγεται. Ξεφυσάω. Ο καπνός που βγαίνει είναι αλλιώτικος, διαφορετικός από τους προηγούμενους. Ίσως να φταίει ότι αυτός είναι για σένα, έτσι ως κάτι τελευταίο της φιλίας μας, της αγάπης μας, της ύπαρξής μας. Αυτό το κενό όμως δεν γεμίζει με τίποτα. Όσο και να πω "θα περάσει", όσο και να πω "δεν πειράζει, το έχεις ξαναπεράσεις τόσες φορές", δεν καταλήγει πουθενά. Ο ίδιος πόνος, η ίδια θλίψη, το ίδιο κενό. Το δικό σου κενό είναι το πιο δύσκολο, το πιο επώδυνο, δεν κλείνει με τίποτα. Τόσοι άνθρωποι πέρασαν και δεν το άγγιξε κανείς τους. Κενό. Κενό. Κενό. Τώρα θα ρωτήσεις γιατί. Αυτά τα γαμημένα γιατί έχουν τρυπώσει στον εγκέφαλό μας και δεν λένε να φύγουν. Έχουν κουρνιάσει στα κενά του εγκεφάλου. Έχουν ριζώσει πλέον. Πολλές φορές όμως δεν θέλουνε απαντήσεις, θέλουν απλά ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά και ένα φιλί. Τα στοιχειώδη. Βέβαια για σένα αυτά είναι πολυτέλειες. Ούτε που με κοιτάς πια, ούτε που νοιάζεσαι. Κάτι άλλαξε μέσα σου, το ξέρω, το βλέπω στα μάτια σου. Και εγώ, η κουτή που μένω πάντα πίσω, θα ρωτήσω γιατί. Γιατί γίνανε όλα αυτά; Ξανά και ξανά. Ποτέ δεν βαρεθήκαμε να είμαστε χώρια, έτσι; Ποτέ.

Σάββατο, Μαρτίου 09, 2013

ss*

 Δεν ξέρω γιατί γίνεται όλο αυτό αλλά θέλω να είσαι καλά, είτε είσαι μαζί μου είτε όχι. Ήσουν, είσαι και πάντα θα είσαι ο καλύτερός μου φίλος. Θα σου μιλάω τα βράδια όταν κανείς δεν θα μπορεί να μας ακούσει. Θα σου λέω τα πάντα όπως παλιά. Και οι απαντήσεις σου θα είναι η σιωπή, ή ένα σημάδι. Κάθε βράδυ θα βγαίνεις από το μυαλό και την καρδιά μου και θα μιλάμε, θα τα λέμε όλα. Ναι, όπως παλιά, όπως πάντα. Εσύ θα λες ανέκδοτα και εγώ θα γελάω ξέροντας ότι ήταν πραγματικά πολύ αστεία. Και κάθε βράδυ θα σε αγαπώ όλο και περισσότερο. Και θα σε προσέχω πολύ περισσοτερο. Η ψυχή σου είναι εύθραυστη και εγώ θα την προσέχω, στο υπόσχομαι.
Εφόσον δεν θα είσαι σωματικά δίπλα μου πρέπει να βρω τρόπους και για το δικό μου καλό, δεν νομίζεις; Είτε με τον έναν τρόπο είτε με τον άλλον, θα είμαστε για πάντα μαζί. Μπορεί να τρελάθηκα, δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι σ`αγαπάω με όλη μου την ψυχή.







**Η ΦΙΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΕΡΩΤΑ.

Σάββατο, Μαρτίου 02, 2013

Dear Friend..


Last letter.

0160202013
Όπως λέει και ο τίτλος, είναι το τελευταίο γράμμα. Μπορεί κάποια στιγμή να το διαβάσεις, μπορεί και να μην το δεις ποτέ.
Εσύ έφτιαξες την ζωή σου, νομίζω πως είναι καιρός να φτιάξω και εγώ την δική μου. Και μάλλον θα ακολουθήσω την συμβουλή σου: να μείνω στις όμορφες αναμνήσεις μας.
Πριν όμως το κάνω αυτό, σου χρωστάω 2 πράγματα (εκτός από τις υποσχέσεις..). Πρώτον, ένα μεγάλο ευχαριστώ. Μαζί σου, έμαθα πράγματα, και τώρα μπορώ πια να στέκομαι στα πόδια μου. Δεν χρειάζεται να στηρίζομαι σε κανέναν. Μαζί σου επίσης, έζησα πολλά. Στιγμές χαράς, λύπης, δάκρυα, ευτυχία. Και αυτές οι στιγμές θα μείνουν ανεξίτηλες στην καρδιά μου. Θα είσαι ο άνθρωπος που πέρασα τις ομορφότερες στιγμές της ζωής μου, και αυτό δεν αλλάζει. Επιπλέον, με έμαθες να αγαπώ και να ονειρεύομαι. Και αυτό θα στο χρωστάω.
Δεύτερον, ένα μεγάλο και ειλικρινές συγγνώμη. Και αυτό γιατί,ουσιαστικά ήταν δικό μου λάθος που αυτές οι στιγμές έλαβαν τέλος. Αν το σκεφτείς και εσύ από την αρχή, θα το καταλάβεις.. Και γιατί εκμεταλλεύτηκα την καλοσύνη σου κάνοντας μεγάλα λάθη. Τα οποία μπορεί να τα συγχώρεσες, αλλά  αυτό δεν πάει να πει ότι σβήστηκαν. 
Όποτε με χρειαστείς, για οτιδήποτε, εγώ θα είμαι εδώ μικρέ. Αλλά τώρα που στα είπα όλα αυτά, θέλω μια χάρη από σένα. Αν δεν καταφέρεις να μ'αγαπάς για πάντα, όπως έλεγες, θέλω τουλάχιστον να με θυμάσαι ως μια καλή ανάμνηση. Και να ξέρεις πως είμαι ευγνώμων που όλα αυτά τα πέρασα μαζί σου.
Να προσέχεις.
Μια κοπέλα που σ'αγάπησε
πολύ.




BORROWED

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 20, 2013

ss*

Νιώθω τόσο σκατά που πιο σκατά δεν γίνεται. Πάλι έφυγες. Πάλι χάθηκες. Πάλι σε έχασα. Μα είσαι ο καλύτερός μου φίλος και πονάω. Πονάει πολύ. Σε θέλω πίσω, τόσα πολλά ζητάω πια; Είσαι ο άνθρωπός μου, αυτός που με καταλαβαίνει κατευθείαν χωρίς καμμία παραπάνω εξήγηση. Και με αγαπούσες τόσο πολύ, το ξέρω. Και εγώ γαμώτο σαγαπούσα πάρα πολύ. Και ακόμα βέβαια.. Μπορεί και πολύ περισσότερο γιατί μόνο όταν χάνεις κάτι καταλαβαίνεις πόσο πολύ το χρειαζόσουν, έτσι δεν λένε; Σε χρειάζομαι γαμώτο μου. Σε αγαπάω και σε θέλω δίπλα μου.

Κυριακή, Φεβρουαρίου 10, 2013

10*

Πρέπει να το ομολήσω, μου λείπεις. Έχεις αλλάξει και έχεις μεγαλώσει και εγώ αυτό το βλέπω από μακρυά. Δεν είμαι πια αυτή που θα πάρεις τηλέφωνο και θα μιλήσεις γιατί θα βαριέσαι, ούτε θα στείλεις πρωινό μήνυμα ότι μ`αγαπάς, ούτε θα με πάρεις στην αγκαλιά σου ξανά, ούτε θα με ξαναφιλήσεις. Τίποτα. Κενό. Είναι όντως κενό; Μήπως είναι καλύτερα; Δεν ξέρω. Είσαι μακρυά και εγώ εδώ. Έχεις αλλάξει τόσο πολύ, ομόρφηνες. Γαμώτο. Μου λείπουν τόσο πολύ αυτές οι βδομάδες που ήμουν μαζί σου, που ήμασταν μαζί. Θυμάσαι; Όμορφο καλοκαίρι. Λες να έχουν δίκιο όταν λένε ότι οι καλοκαιρινοί έρωτες δεν κρατάνε; Μα εμείς κρατήσαμε. Απλά δεν αντέξαμε μέχρι το τέλος. Ήταν γραφτό μας; Δεν ξέρω. Μήπως ξέρεις εσύ; Δεν θα μάθω ποτέ. Ή ίσως μετά από καιρό, αρκετό καιρό, όταν δεν θα μετράει τίποτα. Ίσως όταν θα τα έχεις ξεχάσει όλα, όλα μαζί με εκείνα τα παθιασμένα λόγια και φιλιά σου. Γαμώτο. Μήπως πρέπει να σταματήσω να σε σκέφτομαι; Μα πως να σταματήσω να σε σκέφτομαι όταν μπαίνεις στα όνειρά μου κάθε βράδυ;

Παρασκευή, Ιανουαρίου 18, 2013

18/1

Γαμώτο. Κάθομαι και κλαίω εδώ και δύο ώρες και δεν μπορώ να σταματήσω. Σήμερα είναι ξεχωριστά. Έπρεπε να είμαι μαζί σου, οι δυο μας. Αλλά εγώ είμαι σπίτι μου και κλαίω και εσύ δεν ξέρω που είσαι. Νιώθω ότι όλα είναι μάταια. Μάταια. Εσύ είσαι εσύ και εγώ... Εγώ, εγώ είμαι ερωτευμένη μαζί σου. Κατάλαβες, ερωτευμένη. Θέλω να είμαι όλη την ώρα μαζί σου, συνέχεια. Να κάνω ό,τι κάνεις, να βλέπω ό,τι βλέπεις, να μυρίζω ό,τι μυρίζεις κι εσύ. Θέλω εσένα, δικό μου, όλη την ώρα, για πάντα. Απλά ξέρεις πιο είναι το απαίσιο; Ό,τι εσύ ούτε που νοιάζεσαι. Εσύ... Εσύ είσαι ερωτευμένος με άλλη.. ή έτσι νομίζεις. Δεν μπορώ άλλο. Όταν κάποιος είναι ερωτευμένος θα έπρεπε να είναι χαρούμενος και όλα να είναι εντάξει, έτσι μου είπαν. Με μένα τίποτα δεν είναι εντάξει, ΤΙΠΟΤΑ. Σε βλέπω και θέλω να τρέξω και να πέσω στην μεγάλη σου αγκαλιά και να σου πω όλη την αλήθεια. Δεν αντέχω άλλο. Κάθε μέρα, κάθε διάλειμμα το μόνο που θέλω είναι έστω να σε βλέπω. Συνέχεια σε ψάχνω, χωρίς να γίνομαι αντιληπτή, αν κοιτάξεις γύρω σου είμαι εκεί και σε κοιτάω. Σε χαζεύω βασικά.
Φαίνεται σήμερα ξεσπάω. Νιώθω έτσι εδώ και ένα χρόνο. Ένα γαμημένο χρόνο νιώθω τόσο σκατά γιατί είσαι τόσο ηλίθιος και τόσο γελοίος που δεν μπορείς να δεις ΤΙΠΟΤΑ. Τίποτα, μόνο ό,τι θες εσύ, μόνο ό,τι σε κάνει χαρούμενο. Δεν κοιτάς τους άλλους. Ενδιαφέρεσαι μόνο για τον εαυτό σου, για τίποτα άλλο. Πώς μπορείς και είσαι τόσο γαμημένα τυφλός;! Σε παρακαλώ απάντησέ μου, σε παρακαλώ. Πραγματικά δεν αντέχω άλλο. Διάφορα μου περνάνε από το μυαλό, διάφορα. Απλά νιώθω ότι θέλω να πεθάνω. Έστω για λίγες μέρες, να δω αν θα αντιδράσεις καθόλου. Αν μετανοιώσεις για όλες εκείνες τις φορές που προσπάθησα να στο πω και εσύ δεν καταλάβαινες. Αν καταλάβεις ότι είσαι και εσύ ερωτευμένος μαζί μου. Τώρα τα βλέπω όλα. Μπορούμε να είμαστε μαζί, το ξέρω. Εκείνη την ημέρα το πίστεψα πραγματικά. Από εκείνη την ημέρα πραγματικά πίστεψα ότι μπορούμε να είμαστε μαζί. Πονάω, το καταλαβαίνεις; ΠΟΝΑΩ. Μόνο πόνο μου φέρνεις τελικά, τίποτα άλλο, μόνο πόνο. Έχω προσπαθήσει γαμώτο μου, έχω προσπαθήσει να σου δείξω τί νιώθω. Αλλά είσαι τόσο τραγικά τυφλός που δεν βλέπεις πέρα από την μύτη σου.
Σαγαπάω τόσο πολύ που το μόνο που με νοιάζει είναι εσύ. Το μόνο που θέλω είναι να είσαι καλά, τίποτα άλλο.