Πέμπτη, Δεκεμβρίου 29, 2011

19*

  Πάλι έχω καιρό να γράψω. Γενικά τον τελευταίο καιρό δεν νιώθω ότι γίνεται κάτι για το οποίο θέλω να μιλήσω. Εκτός, από την απώλιά σου. Ο δικός σου θάνατος με πονάει και με στιχιώνει καθημερινά.
Κανείς δεν σε κατάλαβε όπως εγώ. Κανείς δεν σε αγάπησε όπως εγώ. Από την πρώτη στιγμή είπα ότι είσαι ο άνθρωπός μου, ο άνθρωπος που θα με συντροφεύει πάντα, που θα ξέρω ότι έχω κάποιον δίπλα μου. Ήσουν σαν αδερφή μου. Αλλά εσύ, πέθανες. Θα μπορούσες να ζήσεις γαμώτο μου, θα μπορούσες. Και θα ήμασταν μαζί μέχρι το τέλος. Ποτέ δεν θα σε άφηνα να φύγεις, ποτέ.
Μόλις είδα το τέλος να έρχετε, σου φώναξα, σου φώναξα να μην πεθάνεις αλλά εσύ δεν άκουγες, είχες ήδη αφεθεί. Είχες αφήσει το θάνατο να σε νικήσει. Γιατί; Εσύ ήσουν πάντα από τους πιο δυνατούς..
Η ψυχή μου σακατεύτηκε όταν σου είπα το τυπικό αντίο. Όμως το τελευταίο αντίο δεν στο έχω πει, δεν έχει τυπωθεί ακόμη. Γενικά δεν ξέρω εάν ποτέ μπορέσω να σε αποχερετήσω. Πάντα θα ζείς μέσα στην καρδιά μου, μέσα στην ψυχή μου, μέσα μου. Ξέρω ότι με τον καιρό θα ξεχαστούν όλα, θα αλλάξω εντελώς και ίσως να σε βγάλω έστω για λίγο από το μυαλό μου, όμως ποτέ δεν θα ξεχάσω όλο αυτό που πέρασα μαζί σου, όλα τα συναισθήματα που μου χάρησες. Σε ευχαριστώ για όλα.

*Εύχομαι όλοι να νιώσουν αυτά που με έκανες να νιώσω!*

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 14, 2011

~

Συγχώρα με
Συγχώρα με που άργησα
Μα για την αργοπορία μου δεν φταίνε οι πικρές αναμνήσεις
Δεν φταίει η απογοήτευση, ο πόνος, η πίκρα και η μοναξιά
Που μ' άφησες να κυλιστώ
Δεν φταίνε τούτα τα ζωντανά και ζεστά ακόμα σημάδια
Ούτε η ανάγκη, όπως νομίζεις, να εκδικηθώ.

Φταίει ο φόβος μήπως αρνηθείς τη βοήθειά μου
Μήπως διώξεις τούτο το δάκρυ που κυλά για τον πόνο σου
Το ίδιο ανελέητα και ψυχρά όπως τότε

Ναι θα σταθώ πλάι σου
Θα σου δώσω ό,τι μου απόμεινε απ' τη χαρά, το χαμόγελο και το κουράγιο
Και όταν τα πόδια σου θα δυναμώσουν
θα φύγω ήσυχα και ήρεμα
Με την ησυχία της σιωπής και την ηρεμία του θανάτου
Ως την επόμενη φορά
Συχγώρα με που άργησα.





............................................................................................


Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πεθάνα, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε,
κάποτε μες στην σκέψη τες ακούει το μυαλό.

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας-
σα μουσική, την νύχτα, μακρινή, που σβήνει.







Κ.Π. Καβάφης.

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 08, 2011

15*

 Εδώ είμαι πάλι. Έχω καιρό να γράψω. Είπα να κάνω ένα διάλειμμα, ένα διάλειμμα από τα πάντα εάν μπορούσα. Σήμερα δεν ξέρω τι με έπιασε και είπα να μπω και να γράψω, να γράψω για οτιδήποτε. Λοιπόν, σε αυτό το διάστημα έχουν γίνει διάφορα.
 Ομολόγησα την "ανάγκη" μου για αυτόν, στον ίδιο! Ξέρω ότι δεν θα αλλάξουν τα πράγματα αλλά του το είπα, και πραγματικά δεν ξέρω πως ακριβώς νιώθω για αυτό. Μου είχαν πει ότι θα άλλαζαν τα πράγματα και ότι αυτός θα το έβλεπε διαφορετικά, αλλά..

Με αυτόν τον τύπο έχω περάσει αρκετά. Πριν ένα χρόνο και τον γνώρισα και αμέσως άλλαξε την καθημερινότητά μου. Δεν ξέρω πως, αλλά μετά από λίγες εβδομάδες ήμασταν μαζί. Περνούσαμε πολύ ωραία, όλα ήταν όμορφα. Ώσπου, μετά από ενάμιση μήνα άρχισαν οι ζήλιες. Ζήλευα εγώ, ζήλευε και αυτός και ήρθε και έδεσε. Τέλος πάντων, χωρίσαμε. Πέρασε αρκετός καιρός για να δεχτώ όλο αυτό που είχε γίνει. Αρχίσαμε και μιλούσαμε αλλά τίποτα δεν ήταν ίδιο..
Εδώ και δύο μήνες έχω καταλάβει ότι μου λείπει. Μου λείπει που μιλούσαμε κάθε μέρα, που του άρεσε η μυρωδιά μου. Μου λείπει το χαμόγελό του..
Αυτό που θέλω τώρα είναι να ξαναμπεί στη ζωή μου είτε σαν φίλος είτε σαν κάτι παραπάνω. Για να είμαι ειληκρινής θα μου φανεί λίγο παράξενο αλλά και φυσιολογικό εάν δεν θέλει αυτό το κάτι παραπάνω, αλλά εγώ θα χαρώ γιατί θα είναι στη ζωή μου ως φίλος πλέον και θα μου ξαναφτιάξει πάλι την καθημερινότητα.. 

Τον αγαπάω αυτόν τον τύπο γαμώτο!