Δευτέρα, Νοεμβρίου 23, 2015

Od~

  Ήρθες.
Ήρθες με αυτά τα μπλε μάτια να με κοιτούν λες και περιμένεις κάτι από μένα. Δεν ξέρω τι θέλεις, τι γυρεύεις από μένα αλλά εσύ με κοιτάς λες και ζητάς να μπεις στον κόσμο μου. Θέλω να σε προειδοποιήσω, ότι δεν είναι όπως φαίνεται.
  Είναι όλα σάπια, όλα εικόνες και ήχοι δίχως ουσία.
Αλλά από την άλλη, δεν θέλω κιόλας. Θέλω να μπεις. Θέλω να μπεις και να τα αλλάξεις όλα. Ξέρω ότι ζητάω πολλά, μπορεί και πολλά περισσότερα από ό,τι μπορείς να δώσεις, αλλά νομίζω αξίζει η προσπάθεια.
  Θέλω να ξεφύγω, να ζήσω περισσότερα.
Ήρθες εσύ και μου το θύμησες. Ξέρεις, το είχα θάψει γιατί ξέρω πόσο δύσκολο είναι. Είμαι κολλημένη σε μία κατάσταση που με πνίγει, με τρώει καθημερινά. Αλλά ήρθες εσύ και μου θύμησες ότι μπορώ να ξεφύγω. Έστω και αν δεν έχω αποτέλεσμα, οφείλω στον εαυτό μου να τα δώσω όλα.
  Σε ευχαριστώ. 
Και αν δεν μείνεις για πολύ ακόμη, να ξέρεις ότι θα στο χρωστάω. Όχι ότι θα το μάθεις ποτέ αλλά εγώ θα σε θυμάμαι.
Και αν αποφασίσεις να μείνεις, να ξέρεις ότι θα είμαστε στον κόσμο τον δικό μας. 

Κυριακή, Φεβρουαρίου 22, 2015

Goodbye~

Μα τι στο διάολο συμβαίνει και πεθαίνουν όλοι; Σιγά σιγά, ένας ένας αποχωρούν.
Σήμερα ήταν το τελευταίο αντίο, τυπικό βέβαια. Και ήταν τυπικό γιατί δεν νομίζω να μπορέσουμε ποτέ να σε αποχαιρετήσουμε κανονικά. Σε θυμάμαι από τότε που μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου. Ήσουν πάντα εκεί με τα ανέκδοτά σου και με τις πλάκες σου. Θυμάμαι αυτά τα ατέλειωτα βράδια που περνούσαμε όλοι μαζί, και πόσο γελούσα. Θεε μου, πόσο με έκανες να γελάω! Αλλά τώρα ξέρω, ξέρω ότι δεν θα ξαναέρθουν ποτέ. Αυτές ήταν οι στιγμές και δεν ξαναγυρνούν πίσω. Και εμείς παραμένουμε ακόμη, να θυμόμαστε και να γελάμε και να κλαίμε. Και η απουσία σου θα είναι πιο αισθητή από κάθε παρουσία στο σπίτι εκείνο.  
Αυτό ήταν. Σε νίκησε και εσένα αυτή η κωλοαρρώστια. Γαμώ. 

“Να είναι το χώμα ελαφρύ, κι η μνήμη σου αιώνια.”

Θα τα ξαναπούμε, στο είπα και το πρωί.
Να μας προσέχεις και να γελάς κι εκεί -όπως έκανες κι εδώ. 

Κυριακή, Ιανουαρίου 18, 2015

Χαρούμενα Γενέθλια.

Σήμερα είναι τα γενέθλιά σου. Τα 18 σου. 18 χρόνια ζεις. Και εγώ σε ξέρω μόνο 6. Αλλά αυτά ήταν υπεραρκετά για να αντιληφθώ την μοναδικότητά σου. Ήσουν ο καλύτερός μου φίλος. Αλλά ήσουν. Και σήμερα, ως δώρο, αποφάσισα να κάνω κάτι που προσπαθούσα εδώ και 2 χρόνια. Να σε αφήσω να φύγεις.
Σε αγαπάω τόσο πολύ, περισσότερο και από τον ίδιο μου τον εαυτό. Και για αυτόν ακριβώς το λόγο επιλέγω να σε αφήσω. Επιλέγω εσένα. Επιλέγω να ζήσεις ελεύθερος από τα δικά μου δεσμά και να είσαι χαρούμενος. Γιατί εσύ μου φέρθηκες υπέροχα, όσο καλύτερα μπορούσες. Και από την άλλη πλευρά, εγώ το μόνο που έκανα ήταν την ζωή σου δύσκολη, με το να φέρομαι τόσο χάλια. Θέλω να με συγχωρέσεις. Και να θυμάσαι ότι έτσι σου έδειχνα την αγάπη μου. Ξέρω, δεν είναι και ο καλύτερος τρόπος, απλά δεν ήξερα κάποιον άλλο. Μέχρι που έφυγες εσύ. Και τότε κατάλαβα πόσα μου άφησες, πόσο με βοήθησες να αλλάξω και να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Και δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο ευγνώμων σου είμαι για αυτό.
Ήσουν ο κολλητός μου και σε ευχαριστώ που αφιέρωσες χρόνο και σπατάλησες τόνους υπομονής για να με γνωρίσεις, να με αγαπήσεις και να με εμπιστευτείς. Συγγνώμη για όλα. Αν και ξέρω ότι οι λέξεις δεν φτάνουν για να εξηγήσουν πόσο λυπάμαι. Λυπάμαι που πλέον δεν είσαι εδώ. Λυπάμαι που εγώ φταίω, για όλα. Λυπάμαι που σε πλήγωσα. Να ξέρεις ότι πάντα σε εμπιστευόμουν και ποτέ δεν αμφισβήτησα την αγάπη σου και τη φιλία σου.
Ξέρω ότι δεν θα ήταν σωστό να γύριζες. Δεν το αξίζεις αυτό. Έχουμε αλλάξει πάρα πολύ και οι δύο. Ίσως να μην ταιριάζουμε τώρα όπως ταιριάζαμε κάποτε. Αλλά σε αγαπώ ss*, με όλη μου την καρδιά. Για αυτό δεν χωράει αμφιβολία. Και μου λείπεις εξίσου πολύ.
 Με αγάπησες τόσο πολύ. Τώρα καταλαβαίνω. Τότε ως ξεροκέφαλη δεν το αντιλαμβανόμουν, ήμουν ανίκανη έστω να πάρω μία ιδέα της έκτασης της αγάπης σου. Και συγγνώμη. Και για αυτό και για όλα. Ήρθες στη ζωή μου σε ένα πολύ περίεργο σημείο. Ήμουν μόνη και λυπημένη. Και ήρθες εσύ και με άλλαξες. Σε ευχαριστώ, άσχετα εάν μετά ξανακύλησα.

Ήσουν και θα είσαι ο άνθρωπός μου. Απλά εγώ δεν ήμουν ο δικός σου. Και δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μισώ τον εαυτό μου που δεν μπόρεσα ποτέ να γίνω.

Συγγνώμη για όλα.
Να προσέχεις μάτια μου.
Σε αγαπώ, όπως δεν έχω αγαπήσει ποτέ κανέναν.

"Εσύ εγώ κι εγώ εσύ." 


Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 08, 2014

Τώρα μείναμε οι δυο μας

  Υποθέτω είμαι τυχερή. Είμαι τυχερή που έχω τη μαμά μου, ενώ η καλύτερη φίλη που είχα ποτέ δεν την έχει πια. Πάει και αυτή. Έφυγε για το ταξίδι της. 
"Εντάξει, απλά νομίζω ότι έχει πάει ένα ταξίδι και θα γυρίσει." μου είπε.
"Αυτό που μου έλεγε πάντα η μαμά ήταν ότι ο θάνατος είναι μέσα στη ζωή. Μόνο αυτό ξέρω, ότι εγώ πρέπει να συνεχίσω να ζω." συνέχισε. 

"Τώρα μείναμε οι δυο μας." σου είπα, πιάνοντας σου το χέρι.

Καρκίνος. Μπάσταρδος. 
"Από αυτή την αρρώστια, γέμισε ο παράδεισος." έλεγε ο πατέρας μου.

Κενό.

Και άλλο κενό εδώ.

Και εδώ.



ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ.
ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑ.
ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΗ.



Αντίο και εις το επανιδείν.
Να μας προσέχεις από εκεί ψηλά.
Μας βλέπεις εξάλλου.
Σε αγαπώ. 

Κυριακή, Μαΐου 18, 2014

όπως τότε...

Πλησιάζουν οι μέρες! Οι μέρες που λαχταρώ τόσο πολύ και για τόσο καιρό, οι μέρες που επιτέλους θα κοιμάμαι και θα ξυπνάω με εσένα δίπλα μου. Μεγαλώνεις και ταυτόχρονα εγώ μεγαλώνω ακόμη περισσότερο. Ζεις και αγαπάς και ταυτόχρονα εγώ ζω και αγαπάω ακόμη περισσότερο. Με εσένα δίπλα μου όλα είναι αλλιώς. Μου έχεις μάθει πάρα πολλά, από το πως να μιλάω σε αυτούς που αγαπάω μέχρι το πως να αγαπάω πιο σωστά. Πιο σωστά προς τους άλλους, να μην πληγώνω, να σέβομαι, άσχετα εάν εσύ δεν το τήρησες αυτό σε εμένα. Άσχετα εάν εσύ με πλήγωσες και δεν σεβάστηκες τα συναισθήματά μου. Άσχετα εάν εσύ με παράτησες, εάν εσύ με ξέχασες. Αλλά σαν παπάρας που είμαι εγώ είμαι ακόμη εδώ, να σε περιμένω, να περιμένω τις μέρες μας! Αχ... Αυτές τις μέρες που μου υποσχέθηκες, αυτές περιμένω! Περιμένω να κάνεις πράξεις τα λόγια σου. Περιμένω ακόμη να έρθεις να με βρεις.
Θα 'ναι Δευτέρα, θα 'ναι Τρίτη
στην Κατερίνη και στην Κρήτη
θα 'ρθω μια μέρα να σε βρω.
Χειμώνας θα 'ναι ή καλοκαίρι
σ' άλλο καιρό στα ίδια μέρη
μέσα στον ίδιο ουρανό.
Θυμάσαι το τραγούδι αυτό; Θα έρθεις, το ξέρω. Απλώς εγώ θα κάθομαι εδώ να περιμένω να φανείς. Θα έρθεις να με πάρεις να φύγουμε. Θα έρθεις να με βρεις και θα μου πεις ότι δεν με ξέχασες ποτέ, απλά έψαχνες την κατάλληλη ευκαιρία για να έρθεις. Θα με αγκαλιάσεις και θα με φιλήσεις, όπως τότε. Θα με πιάσεις από το χέρι και θα μου πεις ότι σου έλειψα, κοιτάζοντάς με έντονα μέσα στα μάτια. Θα πεις ότι σου έλειψε να βλέπεις το χρώμα των ματιών μου, έτσι που λάμπει στο φως του ήλιου. Μετά θα μου πεις ότι επιτέλους κατάλαβες ότι είμαι η κοπέλα της ζωής σου, όπως τότε. Θα με ξαναφιλήσεις και μετά θα φύγουμε, οι δυο μας και μακριά. Και τότε δεν θα χρειάζομαι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Θα είμαστε μαζί, όπως τότε...


Μαγευτικό Κότορ, Μαυροβούνιο.
18/3/14

Τρίτη, Δεκεμβρίου 31, 2013

2014

Αυτό ήταν. Έχει τελειώσει σχεδόν οριστικά. Το '13 για μένα δεν ήταν όπως το περίμενα,δεν ήταν καθόλου όπως το περίμενα. Πέρασα από καταστάσεις πρωτόγνωρες για μένα, που εύχομαι πραγματικά να μην ξαναζήσω, αλλά δυστυχώς έτσι είναι η ζωή και έχει και τέλος. Τη χρονιά που πέρασε έμαθα ότι οι άνθρωποι αλλάζουν ή έστω αλλάζουν ως προς το πώς βλέπουν τα πράγματα ή εσένα. Έχουν περάσει από τη μέχρι τώρα ζωή μου πολλοί άνθρωποι και τελικά μπορώ να δω πως είναι όταν αλλάζει κάποιος. Βασικά δεν παθαίνει τίποτα απλά δεν σε χρειάζεται, ή δεν σου μιλάει, ή δεν σε αγαπάει πια. Αλλά εσύ πρέπει να συνεχίσεις να ζεις, να τα αφήσεις αυτά πίσω γιατί "συμβαίνουν". Επίσης έμαθα πως είναι να νιώθεις ότι η οικογένειά σου χάνεται γιατί πεθαίνει ο ένας μετά τον άλλο. Έμαθα να εκτιμώ τις στιγμές μαζί τους γιατί δεν πρόκειται να ξανάρθουν. Όπως λέει και ο πατέρας μου, "Ο άνθρωπος δυστυχώς παίρνει το μάθημά του μόνο μέσα από δύσκολες καταστάσεις.". Έμαθα να λέω τα συναισθήματά μου στην "ώρα τους". Έμαθα να αγαπώ χωρίς να περιμένω ανταπόδοση. Έμαθα να περιμένω. Να μην εμπιστεύομαι όμως τους περισσότερους ανθρώπους, γιατί παρόλο που εσύ δίνεις και δεν παίρνεις τίποτα στο τέλος στην λένε και από πάνω. Και εσύ χάνεις τους "φίλους" σου και μένεις μόνος και μετά, μπουμ, πεθαίνουν όλοι και εσύ προσπαθείς να κρατηθείς και να τα καταφέρεις αλλά συνέχεια νιώθεις ότι δεν γίνεται τίποτα και στο τέλος τα παρατάς και παραδίνεσαι. Δεν σε νοιάζει πλέον αν είσαι μόνος ή όχι, διότι έχει γίνει πλέον συνήθεια να τριγυρνάς από εδώ και από εκεί... μόνος. Αλλά δεν είναι αυτό το τέλος σου, είναι το τέλος μιας χρονιάς. Ξεκινάει μια καινούρια, ναι μια εντελώς διαφορετική. Τα προβλήματά σου βέβαια δεν εξαφανίζονται μαγικά αλλά τουλάχιστον θα έχεις μία δικαιολογία για να είσαι αισιόδοξος. Ναι αυτό λείπει από τη ζωή σου, η αισιοδοξία.
Η ευχή μου για το 2014 είναι να γυρίσουν πίσω όσοι έφυγαν άδικα, άσκοπα και πρόωρα από τη ζωή. Ξέρω, θα μείνει ανεκπλήρωτη. Α, και να μην πεθάνουν κι άλλοι. Και ζωή, και αγάπη, και οικογένεια. Και έρωτας, και διάβασμα, και φίλοι.
2014.


Γύρνα και εσύ πίσω...

Σάββατο, Δεκεμβρίου 14, 2013

you're shining down on me from Heaven

Σου φώναζα. Καθ' όλη τη διάρκεια της κηδείας σου σου φώναζα όσο περισσότερο και δυνατά μπορούσα. Ούρλιαζα από μέσα μου να σηκωθείς όρθιος, να κάνεις το όνειρό μου πραγματικότητα, εκείνο που σε είχα δει. Αλλά δεν σηκώθηκες, ούτε άνοιξες τα μάτια σου, ούτε ήρθες να με αγκαλιάσεις. Και εγώ ένοιωσα τόσο ηλίθια και τόσο αδύναμη, φωνάζοντας χωρίς όμως να ακούγομαι στην πραγματικότητα.
Ήθελα να σου γράψω ένα γράμμα. Να το στείλω και να στο διαβάσει η θεία. Ήξερα πως άκουγες τα πάντα, σαν αυτές τις αμερικάνικες ταινίες που βγαίνει ο άρρωστος από το σώμα του και βλέπει τους πάντες και τα πάντα. Ήθελα να σου πω ότι θα γίνεις καλά, ότι είμαστε όλοι δίπλα σου, ότι θα έρθω να σε δω, ότι σε αγαπώ. Αλλά δεν το έστειλα. Ποτέ. Θα σου το αφήσω κάποια στιγμή στο ντουλαπάκι, πάνω από το κεφάλι σου όμως, θα το διαβάσεις κάποτε. Σε ένα χρόνο, ή και δύο, όταν είμαι έτοιμη και έρθω να σε ξαναδώ. Να σε ξυπνήσω, αλλά υποσχέσου μου ότι δεν θα μου φωνάξεις που σε ξύπνησα όπως εκείνο το απόγευμα Χριστουγέννων στο σπίτι σου, εντάξει; Και να μου ξαναγελάσεις με νόημα, όπως τότε που μου έβαζες να πιούμε κρασί εκείνο το Μεγάλο Σάββατο στο σπίτι σου, ενώ η θεία φώναζε γιατί πριν από λίγους μήνες είχα κλείσει μόνο τα 14. Και να με ξαναβγάλεις έξω για φαγητό τη Μεγάλη Παρασκευή και να γελάμε γιατί αν μάθαινε η γιαγιά ότι δεν πήγαμε στην εκκλησία θα μας σκότωνε όλους. Να μου ξαναγοράσεις ποπ-κορν μετά το λούνα παρκ. Να ξαναδούμε την αγαπημένη σου ελληνική ταινία. Θυμάσαι πόσο σου άρεσαν; Θυμάσαι τα βιβλία των Μαθηματικών στο τραπεζάκι; Εμένα να τα ξεφυλλίζω και να σε ρωτάω τι σήμαινε το ένα και τι το άλλο; Θυμάσαι εκείνη την Πρωτοχρονιά στο σπίτι σου; Θυμάσαι πως με αποκάλεσες στην βάφτιση του τελευταίου ανιψιού σου; Όμορφη.
Σε ευχαριστώ για όλα και συγγνώμη.
Αντίο.