Δευτέρα, Ιανουαρίου 30, 2012

Εσύ16*

   Και μετά από καιρό σε ξαναείδα μπροστά μου. Η Δ* να τραγουδάει το Να μ'αγαπάς και εσύ να είσαι απέναντί μου. Ένα βλέμμα σου. Ένα χαμόγελό σου. ΣΑΓΑΠΑΩ.


Ξέρω ό,τι είσαι ένας γελοίος αλλά σ'αγαπάω. Αγαπάω εσένα και τις πίπες σου.
Καταρχάς εσύ με έμαθες να ακούω Μουζουράκη.
Αγαπώ τα σκατουλί σου μάτια. Αγαπώ την μούρη σου που είσαι σαν να έχεις ξυπνήσει εκείνη τη στιγμή. Αγαπώ τα φρύδια σου, που πέρυσι δεν υπήρχαν από τις μαλακίες σου [Ακόμα θυμάμαι που γελούσα και με έβριζες να σταματήσω]. Αγαπώ τον κώλο σου που είναι μικρός και ωραίος. Αγαπώ το δωμάτιό σου και το ριγέ βρακί σου.
Μα, με το άκουσμα, και μόνο, της φωνής σου, μπορείς να με κάνεις να αλλάξω κατευθείαν γνώμη.


Μετά όμως από τόσο καιρό πάλι μπροστά μου. Γιατί ήρθες γαμώτο μου, γιατί;
Δεν μπορείς να καταλάβεις τίποτα. Είσαι ένας ηλίθιος. Ένας ηλίθιος που σκέφτεσαι μόνο το πουλί σου και τα κωλοτσιγάρα σου. Ούτε να μου μιλήσεις δεν μπορούσες;
9 μήνες έμεινα για σένα και ό,τι μπόρεσες να κάνεις είναι ένα βλέμμα; Δεν καταλαβαίνεις τίποτα ρε πούστη μου, τίποτα απολύτως.
http://www.youtube.com/watch?v=Vaha0_2D6Hk Αυτό ήταν το πρώτο τραγούδι που μου έμαθες, πριν ενάμιση χρόνο. "Μα είσαι δικιά μου και πάντα θα είσαι. Κι ας είσαι κοντά μου και ας μην είσαι"

Ξέρεις όμως τι;
Λίγοι είναι αυτοί που ξέρουν πως είναι το να ξυπνάς κάθε μέρα και να εύχεσαι να γινόσουν ο πιο αναίσθητος άνθρωπος στον κόσμο.
Και δυστυχώς είμαι ένας από αυτούς..

Κυριακή, Ιανουαρίου 29, 2012

DEAR JOHN



Δεν σε ξέρω και πολύ καιρό,
κάνα χρόνο.
Και μόνο η σκέψη σου όμως με λυγίζει.
Και εάν δεν σε ξαναδώ, 
θέλω να βρω κάποιον που να σου μοιάζει.


That's all it took. Two weeks. Two weeks to fall in love with you.
But either it was the two weeks i spent with you or the five months i spent with him, time always runs out.
And you know what?!
I love you John.






P.S: It actually doesn't matter where you are in the world, but the moon is never bigger than your thumb.

Κυριακή, Ιανουαρίου 08, 2012

~

Δεν φοβάμαι να πεθάνω, όχι.
Τώρα πλέον βλέπω το θάνατο ως το τέλος ενός μεγάλου ταξιδιού και δεν φοβάμαι να κατέβω από το τρένο. Το μόνο που φοβάμαι είναι το εάν θα βρω κάποιο άλλο τρένο να ανέβω. Φοβάμαι απλά την επόμενη μέρα. Σε μία δύσκολη στιγμή όλοι έχουμε ευχηθεί να μην ζούσαμε, να μη το ζούσαμε. Και όπως είπε μία φορά ένα αγαπημένο πρόσωπο: "Το να ζεις είναι καλύτερο από το να πεθάνεις. Μέχρι να μην είναι." 



Μερικές φορές νιώθω ότι θέλω να κλείσω τα μάτια μου και να κοιμηθώ..
 Να κοιμηθώ βαθιά χωρίς να ξέρω εάν ξυπνήσω.
Ή όταν ξυπνήσω όλα να έχουν αλλάξει,
 να μην είναι τίποτα το ίδιο.
Όσο όμως το σκέφτομαι αυτό,
τόσο περισσότερο πείθομαι
ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει
σε αυτή την καταραμένη χώρα.
Στη χώρα που ό,τι όνειρα έχεις,
στα σκοτώνει πριν καν τα ακούσει...

Δευτέρα, Ιανουαρίου 02, 2012

2012:)

    Αφού όλοι γράφουν για τον καινούριο χρόνο που μπήκε, είπα να γράψω και εγώ. 
Το '11, εάν εξαιρέσεις τις συναυλίες του Φίλιππου Πλιάτσικα και των Πυξ Λαξ, δεν ήταν και πολύ καλή χρονιά. Μέσα σε αυτή τη χρονιά πέρασα πολλά καλά, όμως νομίζω περισσότερα κακά. Τέλος πάντων, ό,τι έγινε έγινε και δεν μπορώ να αλλάξω τίποτα, τίποτα απολύτως.


Στο 2012 μπορεί:
  • Τα πεζοδρόμια όλου του κόσμου να ξεχειλίζουν ραδιενέργεια.
  • Τρένα του υπογείου και λεωφορεία εκρήγνυνται.
  • Ο ήλιος γίνεται μία μικρή μαύρη κουκκίδα.
  • Ο άνθρωπος εξαφανίζεται.
  • Οι κατσαρίδες κυριεύουν τον κόσμο.
Τα πάντα μπορούν να συμβούν στη συνέχεια.

ΟΛΟΙ ΟΜΩΣ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΛΙΓΗ ΘΕΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ, ΧΑ;!