Κυριακή, Απριλίου 29, 2012

Απλά θυμήσου..

 Πραγματικά θα ήθελα να μου κάνεις κάτι για να σε βρίζω με το δίκιο μου. Γιατί; Γιατί μου το κάνεις αυτό;
Υπάρχει μία διαφορά μεταξύ μας, ξέρεις. Εγώ δεν σου χτυπούσα το ότι "Είμαι καλύτερα χωρίς εσένα". Ούτε μηνύματα σου έστελνα, ούτε σου έλεγα ότι ήθελα να σε αγκαλιάσω όπως παλιά. Εγώ το βούλωνα και περίμενα να μου περάσει. Ούτε περνούσα από δίπλα σου και ούτε καν σε κοίταζα, νομίζοντας πως ήσουν κάποιος ξένος.
Τουλάχιστον είσαι καλά, φαίνεται.
Γύρνα και δεν θα σου πω τίποτα, ούτε θα σου φωνάξω, ούτε τίποτα.
Απλά θέλω να σε αγκαλιάσω όπως τότε, στο κρεβάτι σου, θυμάσαι;
Θέλω να σε νιώσω δίπλα μου, μέσα μου..
Εγώ θα σε περιμένω πάντα όσο και αν αυτό με πνίγει.
Εγώ θα σε αγαπάω πάντα όσο και αν αυτό με σκοτώνει.













Σε όλη μου τη ζωή..

Τρίτη, Απριλίου 17, 2012

Στη Σαλονίκη ξημερώματα...

   15:03: Έπινα νερό στην κουζίνα. Ήταν και οι γονείς μου εκεί. Ο αδερφός μου είχε ανέβει στο δωμάτιό του πριν 5 περίπου λεπτά. Ξαφνικά φωνάζει: "Μπαμπά, ξέρεις ποιός πέθανε;" Νόμιζα θα πει κανένα παράξενο όνομα, κάποιου ξένου ποδοσφαιριστή. Γυρίζει η μάνα μου και λέει: " Ο Μητροπάνος πέθανε σήμερα". Μου έφυγε το ποτήρι από τα χέρια. Την κοίταξα καλά καλά και απομακρύνθηκα. Άρχισα να κλαψουρίζω σαν μωρό. Πήγα κατευθείαν στο δωμάτιό μου και άνοιξα τον υπολογιστή. Έψαξα, έψαξα παντού και το μόνο που βρήκα είναι μία σελίδα που λέει: "Στη δική του... Θεσσαλονίκη είναι πλέον ο Δημήτρης Μητροπάνος καθώς πέθανε σε ηλικία 64 ετών. Ο μεγάλος λαϊκός τραγουδιστής υπέστη έμφραγμα το πρωί και διακομίστηκε στο νοσοκομείο Υγεία, όμως, τελικά «έφυγε» από πνευμονικό οίδημα στις 11 το πρωί." 
   Τον αγαπούσα τόσο πολύ. Στην 3ήμερα μας πήγαν στον Μητροπάνο. Του άφησα και σημείωμα! Του είπα ότι τον ευχαριστώ που με έκανε να περάσω την πιο όμορφη νύχτα της ζωής μου και ότι τον αγαπάω πολύ. Τον απόλαυσα για δύο-τρεις ώρες.
Κάθε βράδυ με αποκοιμίζει η φωνή του και ξέρω ότι είναι καλά. Όμως από σήμερα το βράδυ θα είναι διαφορετικά. Σίγουρα εκεί που είναι τώρα είναι πολύ καλύτερα. Ίσως να βρεθεί και με τους δικούς μου ανθρώπους. Ίσως να κάνουν και παρέα. Σίγουρα από εκεί ψηλά θα με βλέπει και θα καταλάβει πόσο τον λατρεύω.
Γιατί γαμώτο να πεθάνεις και εσύ; ΓΙΑΤΊ.
Γιατί να μην ανέβαινα Αθήνα με τον θείο μου και να ερχόμουν την Πέμπτη να σε αποχαιρετούσα. ΓΙΑΤΙ

**Κάποια μέρα θα βρεθούμε ξανά μεγάλη μου αδυναμία.

Κυριακή, Απριλίου 15, 2012

Κανείς.

  Φτάνει που εσύ είσαι καλά. Το μόνο που μετράει, πραγματικά. Τώρα που δεν έχουμε και σχολείο, δεν σε βλέπω, έχω ξεκόψει από όλα αλλά σκέφτομαι ότι εσύ είσαι καλά και χαρούμενος και αυτό μου είναι αρκετό. Ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι είσαι χαρούμενος χωρίς εμένα. Ξέρω, είναι εγωιστικό αυτό αλλά είναι η αλήθεια. Πάντα πίστευα ότι με χρειάζεσαι, έτσι με είχες αφήσει να πιστεύω από τα λεγόμενά σου. Και εγώ σε χρειαζόμουν, πάρα πολύ. Και ακόμη σε χρειάζομαι απλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα και το ξέρω πολύ καλά αυτό. Και επίσης σ`αγαπάω ακόμη, πάρα πολύ. Το πιστεύω ότι εάν καταλάβεις ποτέ πόσο σε έχω αγαπήσει θα πεθάνεις, είτε από τύψεις είτε από υπερβολική αγάπη. Αυτό είναι στα χέρια σου, εσύ διαλέγεις.
Μου λείπεις ρε πούστη μου, μου λείπεις πολύ. Νιώθω ένα κενό μέσα μου, χωρίς πλάκα. Καμιά φορά σκέφτομαι να κάνω πράγματα που δεν θα μπορούσα να βάλω στο μυαλό μου εάν σε είχα δίπλα μου, αλλά εσύ πλέον δεν είσαι και δεν ξέρω εάν θα υπάρξεις ποτέ. Θα ήθελα να ήταν η ζωή μας όπως στις ταινίες, να βρεθούμε στο τέλος και να καταλάβουμε πόσο αγαπιόμαστε και να ζήσουμε μαζί. Μετά από χρόνια εμένα να με πατήσει ένα κωλοφορτηγό αλλά δεν θα με νοιάζει που πέθανα γιατί ξέρω ότι μ`αγαπούσες και ότι κάποτε ήμασταν μαζί. Και επίσης θα ξέρω ότι σίγουρα θα ξαναβρεθούμε σε κάποια άλλη ζωή. Ίσως να είμαστε αδέλφια, ίσως να καθόμαστε στο ίδιο θρανίο. Μπορεί ακόμη να είμαι και η κοπέλα που θα γνωρίσεις στο Πανεπιστήμιο. Ποιός ξέρει; Κανείς..

Κυριακή, Απριλίου 01, 2012

Please don't leave..

  Δηλαδή τώρα τί, θα φύγεις;
Όχι, δεν θα σ`αφήσω να φύγεις. Ποτέ. Ποτέ δεν θα φύγεις. Θα είσαι εκεί, στην απέναντι τάξη από την δική μου για πάντα. Σε κάθε διάλειμμα που θα βγαίνω από την τάξη θα βλέπω την μούρη σου και θα κατεβαίνουμε μαζί στην αυλή. Κάθε διάλειμμα θα σε λέω ηλίθιο και εσύ θα με αγκαλιάζεις. Και εγώ να θέλω να σου φωνάξω ότι σ`αγαπάω αλλά να μην μπορώ. Δεν θα με αφήσεις, δεν θα φύγεις.
Δεν έχεις να πας πουθενά χωρίς εμένα. Αφού μ`αγαπάς, δεν θα φύγεις. Μ`αγαπάς έτσι;
  Δεν θα αφήσεις τα όνειρά μας να γκρεμιστούν έτσι. Θυμάσαι τι λέγαμε για το λύκειο ε; Ωραία θα ήταν αν έβγαιναν και στην πραγματικότητα. Θα ήταν σαν ένα όνειρο, το όνειρό μου βασικά. Εσύ και εγώ, εγώ και εσύ. Να σε βλέπω κάθε μέρα, να με αγκαλιάζεις κάθε μέρα, να με φιλάς κάθε μέρα! Και μόνο στην σκέψη, ανατριχιάζω και χαμογελάω ταυτόχρονα. Λέω από μέσα μου "Πο πο μαλάκα, τι γαμάτα που θα 'ταν". Δεν έχει σημασία τί λέω εγώ από μέσα μου ή από έξω μου, σημασία έχει το να μην φύγεις.
  Σε ένα τραγούδι στο youtube έχει ένα σχόλιο και λέει: "Why does friendship get in the way of a relationship, I want to have both with this girl. Damn life is unfair."Αυτός ο τύπος μόλις είπε μία μεγάλη αλήθεια. Πάντα βλέπω τα σχόλια σε κάποιο καταθληπτικό τραγούδι. Δεν το κάνω για να χαρώ με τον πόνο του άλλου, απλά αυτό απαλύνει κάπως τον δικό μου. Σκέφτομαι ότι υπάρχουν και χειρότερα. Της μίας της πέθανε το αγόρι στα χέρια και της άλλης στο νοσοκομείο χωρίς να του πει ότι τον αγαπούσε. Εντάξει, εάν πεθάνεις εσύ θα πεθάνω μαζί σου. Δεν μπορώ μακρυά σου, δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εσένα.
 
   Το μόνο που σου ζητάω είναι να μην φύγεις, να μην με σκοτώσεις..