19*

  Πάλι έχω καιρό να γράψω. Γενικά τον τελευταίο καιρό δεν νιώθω ότι γίνεται κάτι για το οποίο θέλω να μιλήσω. Εκτός, από την απώλιά σου. Ο δικός σου θάνατος με πονάει και με στιχιώνει καθημερινά.
Κανείς δεν σε κατάλαβε όπως εγώ. Κανείς δεν σε αγάπησε όπως εγώ. Από την πρώτη στιγμή είπα ότι είσαι ο άνθρωπός μου, ο άνθρωπος που θα με συντροφεύει πάντα, που θα ξέρω ότι έχω κάποιον δίπλα μου. Ήσουν σαν αδερφή μου. Αλλά εσύ, πέθανες. Θα μπορούσες να ζήσεις γαμώτο μου, θα μπορούσες. Και θα ήμασταν μαζί μέχρι το τέλος. Ποτέ δεν θα σε άφηνα να φύγεις, ποτέ.
Μόλις είδα το τέλος να έρχετε, σου φώναξα, σου φώναξα να μην πεθάνεις αλλά εσύ δεν άκουγες, είχες ήδη αφεθεί. Είχες αφήσει το θάνατο να σε νικήσει. Γιατί; Εσύ ήσουν πάντα από τους πιο δυνατούς..
Η ψυχή μου σακατεύτηκε όταν σου είπα το τυπικό αντίο. Όμως το τελευταίο αντίο δεν στο έχω πει, δεν έχει τυπωθεί ακόμη. Γενικά δεν ξέρω εάν ποτέ μπορέσω να σε αποχερετήσω. Πάντα θα ζείς μέσα στην καρδιά μου, μέσα στην ψυχή μου, μέσα μου. Ξέρω ότι με τον καιρό θα ξεχαστούν όλα, θα αλλάξω εντελώς και ίσως να σε βγάλω έστω για λίγο από το μυαλό μου, όμως ποτέ δεν θα ξεχάσω όλο αυτό που πέρασα μαζί σου, όλα τα συναισθήματα που μου χάρησες. Σε ευχαριστώ για όλα.

*Εύχομαι όλοι να νιώσουν αυτά που με έκανες να νιώσω!*